vrijdag

Het was meteorologisch een rare dag, in de vroege namiddag was het namelijk frisser dan 's avonds. Gelukkig begon dag 1 van het Limburgse tropische festival pas om 18u en was er toen van enige regen al lang geen sprake meer. De 2 grote feesttenten en de kleinere stages, Island Jam Stage en Salsa Palace, zorgden ervoor dat sowieso alle 6.500 bezoekers droog het festival kon beleven.

Dag 1 is traditioneel altijd een partydag geweest met een groot aanbod aan DJ’s. Dit jaar stonden er naast DJ's ook opvallend veel livebands geprogrammeerd, en het waren juist de livebands die indruk maakten. Een goede zet. Blitz the Ambassador mocht na zijn allereerste doortocht in 2010 opnieuw present geven, ditmaal op de mainstage. De afro-hiphop met blazers en traditionele afrikaanse percussie klonk snedig, energiek en gedreven. Vorig jaar nog als één van de revelaties bestempeld, wisten ze nu overtuigend te bevestigen.

Op het Pampero podium zagen we vervolgens dé revelatie van dit jaar. Meta & the Cornerstones grepen je bij de keel met catchy uplifting rootsreggae. Meta is een uitstekende zanger/songwriter met een overvloed aan charisma. Hun eerste halte in Europa, maar hier gaan we nog van horen... Headliner Kat Deluna verraste vriend en vijand door met een volledige band naar Bree af te zakken, uit te pakken met een sterke liveshow van 1u45 en ook nog eens goed te zingen. Enig minpuntje was de wat rommelige opbouw van de set, maar in de urbanscene zijn er velen die niet aan haar liveperformance kunnen tippen. Verrassend goed!

Bij de DJ's viel vooral de excentrieke doortocht van soul- en funk-DJ Soul Rabbi op. Frédéric Galliano & Kuduro Sound System maakten in de Pampero het feestje compleet met een bikkelharde kuduro show. Weinig boodschap, maar des te meer power en acrobatie.

zaterdag

Zaterdag had een druilerig weertje tot diep in de namiddag in petto. Toch stroomde er een massa volk binnen en zorgde het frisse weer er voor dat de tenten allemaal lekker volliepen als er optredens waren. Het bejaarde en obscure Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou uit Benin lokte veel nieuwsgierigen naar de mainstage. De band loste de hoge verwachtingen moeiteloos in met een gevarieerde en gesmaakte set, enkel de zang was niet altijd even standvastig. Vervolgens was het de beurt aan Anibal Velasquez, een echte vallenato-band uit Colombia. Ook hij wist alle positieve commentaren van hun recente clubtournee in te vullen. Hun accordeonmuziek gaat te snel om er netjes op te dansen, maar stilzitten gaat gewoonweg niet.

Het eerste echte kippenvelmoment was echter weggelegd voor Third World: Redemption song van Bob Marley gecovered in balladversie op elektrische cello. Het groen-geel-rood getooide gezelschap staat al drie decennia op de planken en is bekend van zijn hit Now that we Found Love. Hun verplichte bisnummer werd massaal meegezongen. Meer dan degelijk, ook al waren er enkele minder inspirerende songs in de set.

De parel van de affiche was echter Juan Luis Guerra y 4.40. Dat was goed te zien wanneer we na een halfuur in de Pampero Stage met de salsero's van La Sucursal S.A. (uit Barcelona, maar heel degelijk) weer op de weide kwamen die ineens dubbel zoveel volk leek te bevatten. Had lokale heldin Kim Clijsters haar intrede gemaakt? Niets daarvan. Van heinde en ver waren de Latino's en latinliefhebbers komen aanzetten om hun idool voor het eerst in zijn 25-jarige carrière in België te verwelkomen. De zaterdag kreeg met 9.000 festivalgangers voor het eerst in de festivalgeschiedenis de status uitverkocht mee. Guerra had zijn voltallig orkest bij en spijkerde zijn publiek meteen tegen de muur met hitsige merengue-muziek. De band is een gedrilde machine, met maar liefst vier blazers en vier percussionisten.. Pas na een kwartier liet hij het tempo zakken met een eerste luidkeels meegezongen bachata: Bachata Rosa. Elke song was een feest van stoten, tikjes, extatische refreinen. Puur vakmanschap en het werd indrukwekkend duidelijk dat we met de top uit Latijns-Amerika te maken hadden. Afgaande op de bijval was de hele Euro-Latijnse community samengekomen in uptown Bree. Guerra moest maar een paar pianonoten laten aanslaan om de massa al te laten meezingen. Als modale Belg stond je er een beetje van te kijken. Er heerste een totale extase in de hoofdtent voor koning Guerra!

Na zo'n hitsig en extatisch concert liet ik het tempo bewust wat zakken door het optreden van Bushman in de Pampero links te laten liggen en mezelf te trakteren op een Cubaanse sigaar, compleet met advies van een kenner. De extraatjes van Afro-Latino...

De zaterdagnacht was al flink gevorderd toen het Puertoricaanse Calle 13 zich opmaakte voor hun allereerste concert op Belgische bodem. Opnieuw bleek de hoofdtent barstens vol te zitten. Calle 13 maakte meteen zijn reputatie waar als één van Latijns Amerika's spannendste bands van het moment. Frontman Rene "Residente" Perez — in gespierd, getaoeëerd en ontbloot bovenlijf — schuwde geen grofgebekte schuttingtaal in zijn soms razendsnelle teksten. Maar tegelijk ging hij kritische politiek-sociale boodschappen niet uit de weg. "We need more education because the violence is getting fucked up in Latin America". Muzikaal is deze, in een ver verleden als een reggaeton-act bestempelde band, bijzonder gevarieerd en interessant.

zondag

Op zondag was de lucht blauw en scheen een zomers zonnetje. Zo'n 7.000 bezoekers struinden de wereldmarkt en sfeervolle festivalweide af. In de Salsa Palace (een heuse spiegeltent) werden er workshops gegeven en lieten latin-DJ's de danslustige salsero's flink swingen. Aan de andere kant van het terrein was er in een oude schuur de Island Jam met een hele batterij aan soundsystems. Beide nieuwe terreininvullingen liepen tijdens de 3 festivaldagen vol en zorgden voor dat tikkeltje extra naast de 2 podia met livemuziek.

Bonga, de Angolese schorre en melangolische stem, kreeg de moeilijke opdracht om als opener op de mainstage te fungeren. En ondanks het zomerse weer, liep de grote tent net voldoende vol voor een gezellige heupwiegende sfeer. De opener van de Pampero, Xova, hadden we gemist maar de volgende op de line-up was de Toearegband Bombino. De scherpe Sahelblues paste perfect bij het zwoele weertje. Bombino is een gitaarvirtuoos, akkoord, zijn zangtalent is helaas ietsje minder, maar dat wordt ook van grote held Tinariwen gezegd. Terug in de mainstage was het opnieuw de beurt voor de revelatie van 2011, Meta & The Cornerstones (zie verslag vrijdag). Ook het grote podium konden ze zonder probleem aan en opnieuw was de tent meer dan gezellig vol. Knap werk! Na een portie rootsreggae was het tijd voor heerlijke rumba catalana met La Troba Kung-Fú. Het volk inpakken zit deze Barcelonezen in het bloed en hun mix van oude, bekende songs met nieuw materiaal sloeg aan. Deze mestizoband is de Catalaanse hoop in bange crisisdagen.

Tijd voor hitsige timba uit Cuba met Manolito y su Trabuco. Deze band staat onterecht in de schaduw van de grootmeesters als Los Van Van, Puppy en Havana d'Primera. Ze leverden alvast een stomende set af waarvan de helft van de grote tent aan het dansen sloeg en de andere helft verbaast bleef toekijken hoe Manolito achter zijn keyboard zijn 3 zangers, een cellist, een fluitist en een batterij percussionisten en blazers wist aan te sturen. Een ander hitsige fiesta volgde met de Mexicaanse bende Los de Abajo. Hun tropipunk is in onze contreien meer dan bekend en het ontbrak de band dat ook niet aan meespringend en feestend publiek.

Reggaelegende en hitmachine Jimmy Cliff bleek de ideale afsluiter voor het Afro-Latino Festival. Jimmy Cliff toonde dat hij op 63-jarige leeftijd nog zo kwiek is als een hoentje en hij had een zeer goede begeleidingsband bij. Tijdens Treat The Youths Right warmde hij zichzelf nog wat extra op met een stel turnoefeningen. Ook zijn songs lijken eeuwig jong te blijven. In de gevarieerde set zaten meerdere hits, zoals I can see clearly now, Many Rivers to Cross, Reggae Night, You can get it if you really want, Hakuna Matata, ... maar ook heerlijke oldschool ska en klassiekers zoals Vietnam (omgedoopt tot Afganistan) en Bongo Man. Kort passeerden we nog langs de Island Jam waar Pow Pow als soundsystem flink van jetje gaf. We hielden vermoeid, voldaan en meer dan tevreden Afro-Latino 2011 voor bekeken. Het was een meer dan geslaagde editie.