Ondas andinas
geschreven door
wouter op 26 juli 2006 in de rubriek
Allerlei Wie dacht dat Latijns Amerika verweesd achterbleef als hun grote sterren in de zomer de plas oversteken om het schoon weer komen maken op onze festivals, heeft het grondig mis. Niet alleen omdat salsagroepjes even talrijk zijn als de palmbomen op de zonovergoten stranden, maar evenzeer omdat het lokale muzieklandschap toch wel stevig verschilt van wat we op het doorsnee wereldmuziekfestival voorgeschoteld krijgen.
Vorig jaar was het eenvoudig.
Reggaeton regeerde over de zeven wereldzeeën, en overstroomde zonder onderscheid radiostations, stadsbussen, party clubs en sigarettenkramers. Dit jaar is het wat ingewikkelder om een muzikale lijn te trekken door het bergachtige Andeslandschap. Een poging...
Uiteraard heeft de reggaeton zijn plaats veroverd, soms op de vreemdste plaatsen. Toen het even leek dat Colombia gespaard gebleven was van de rage, kreeg ik in het vliegtuig van de nationale luchtvaartmaatschappij
Avianca een melig reclamefilmje voor Colombia gepresenteerd, dat in weze niet veel meer was dan een dubieuze reggaeton-rap. Gelukkig lieten ze de bijhorende
perreo achterwege. Ook bij de
piraatCD's blijft de reggaeton een vaste waarde, al is het maar omdat de covers altijd nog een
stukje explicieter zijn dan bij de andere muziekgenres. Maar bij gebrek aan nieuwe geweld lijkt het land terug te vallen op zijn vaste waarden,
Shakira en nationale helden
Juanes. Tot mijn grote spijt werd mijn interesse voor de
cumbia door de locals nogal snel verwezen naar de folklore; het blijft mij een raadsel waarom de
vallenato dan nog wel zo populair is.
Carlos Vives, nog zo'n nationale held, zal er wel iets mee te maken hebben.
Naar de buitenwereld toe lijkt Ecuador iets minder prat te kunnen gaan op zijn muziekexport. Schijn bedriegt, want hoewel we de
zampoña nogal snel met Bolivië associeren, zijn het de comerciële breinen der
Otavaleños, afkomstig uit het toeristische dorp ten noorden van Quito, die de westerse winkelstraten monopoliseren met de typische andesmuziek en bijhorende gebreide truien en mutsen. Maar de Ecuadorianen zelf houden meer van hun eigenste
Cruks en Karnak. Verder blijven de radiostations uiteraard de talloze salsa en merengue-hits grijsdraaien, en als topfavoriet kunnen we kort zijn.
Juan Luis Guerra rules the waves. Draai daarbij nog wat hits van
Bacilos,
Jaguares en
Mago de Oz en je bent vertrokken....
Wie dacht dat Latijns Amerika verweesd achterbleef als hun grote sterren in de zomer de plas oversteken om het schoon weer komen maken op onze festivals, heeft het grondig mis. Niet alleen omdat salsagroepjes even talrijk zijn als de palmbomen op de zonovergoten stranden, maar evenzeer omdat het lokale muzieklandschap toch wel stevig verschilt van wat we op het doorsnee wereldmuziekfestival voorgeschoteld krijgen. Vorig jaar was het eenvoudig. Reggaeton regeerde over de zeven wereldzeeën, en overstroomde zonder onderscheid radiostations, stadsbussen, party clubs en sigarettenkramers. Dit jaar is het wat ingewikkelder om een muzikale lijn te trekken door het bergachtige Andeslandschap. Een poging...
Uiteraard heeft de reggaeton zijn plaats veroverd, soms op de vreemdste plaatsen. Toen het even leek dat Colombia gespaard gebleven was van de rage, kreeg ik in het vliegtuig van de nationale luchtvaartmaatschappij Avianca een melig reclamefilmje voor Colombia gepresenteerd, dat in weze niet veel meer was dan een dubieuze reggaeton-rap. Gelukkig lieten ze de bijhorende perreo achterwege. Ook bij de piraatCD's blijft de reggaeton een vaste waarde, al is het maar omdat de covers altijd nog een stukje explicieter zijn dan bij de andere muziekgenres. Maar bij gebrek aan nieuwe geweld lijkt het land terug te vallen op zijn vaste waarden, Shakira en nationale helden Juanes. Tot mijn grote spijt werd mijn interesse voor de cumbia door de locals nogal snel verwezen naar de folklore; het blijft mij een raadsel waarom de vallenato dan nog wel zo populair is. Carlos Vives, nog zo'n nationale held, zal er wel iets mee te maken hebben.