Seun Kuti & Egypt 80 zet de AB in vuur en vlam

Na Orchestra Baobab en Bembeya Jazz, twee memorabele concerten van twee even legendarische West-Afrikaanse orkesten, stonden we een dag later alweer paraat voor twee concerten die de gemiddelde afrobeat fanaat prompt doet watertanden: Seun én Femi Kuti. Beide (half)broers concerteerden afgelopen weekend in Brussel en zo'n kans laten we allerminst schieten. Seun Kuti was vrijdag eerst aan zet in de vertrouwde Anciènne Belgique — en naar goede gewoonte trakteren wij nadien op tekst, uitleg en een extra dik belegde boterham kijk- en luistermateriaal.

Sinds Seun ons in 2005 op Sfinks verrastte met een veel te korte maar opzwepende set afrobeat volgen we deze jongste telg uit de Kuti-clan op de voet. Er ging geen jaar voorbij zonder een Seun-concert en telken­male slaagde deze getalenteerde zoon van de mythische Fela Kuti erin om ons van ons sokken te blazen. Ook dit frontstage-jaar hadden we niet willen afsluiten zonder een portie van Seun's authentieke afrobeat.

Van het voorprogramma (N'Faly Kouyaté & Dunyakan) hebben we welgeteld een halve minuut meegemaakt. Hoewel deze Guinese kora-speler straffe toeren leek uit te halen, hebben we ons laten vertellen het voor de rest weinig soeps was.

Tijd voor het betere werk. Met mondjesmaat ver­schenen de leden van Egypt 80 (Fela's laatste backing band) op de planken en zetten de eerste tonen van Don't give that shit to me in. Dat ze de essentie van beat in de afrobeat begrepen was direct duidelijk en Oyinade Adeniran (die we meestal achter een reusachtige baritone sax terug vinden) nam voor de gelegenheid de vocals voor zijn rekening. Een weinig later verscheen Seun Anikulapo Kuti zelf ten tonele en gooide gelijk nog wat olie op het al oververhitte vuur: het funkte en groovede zoals alleen deze man dat kan. Kronkelend rond zijn microfoon prevelde, zong en schreeuwde de man over alle onjuistheden die het zwarte continent teisteren — waarbij niet alleen de Afrikaanse machthebbers in de klappen deelden. Tussendoor blies hij de ziel uit zijn lijf op zijn sax tot het zweet van zijn met "Fela lives" getatoeëerde torso druipte.

Seun ontpopte zich eens te meer als een performer van de bovenste plank. De intensiteit waarmee hij de nummers uit zijn debuut-cd Many Things live brengt overdonderde ons voor de zoveelste keer en we kunnen er geen genoeg van krijgen. Relatief rustige tracks als Think of Africa of African problems werden in de (trouwens goed gevulde) AB een beduidend funkier jasje aan­ge­meten. Tijdens de afsluiter Mosquito song raasde Seun als een bezetene over het podium en liet het AB publiek met slechts één bisnummer (Fire Dance) ietwat verweesd achter. Het werd alweer duimen en vingers aflikken bij een concert dat wat ons betreft een pak langer mocht duren en dat zonder enige moeite een plaatsje zal vinden tussen de strafste wereld­muziek­concerten van het jaar. En aan de doordringende zweetgeur die uit het AB publiek opsteeg te merken, waren we klaarblijkelijk niet de enigen die een dergelijk potje klasse afrobeat konden appreciëren.

reacties