Uit de oude doos: Wawadadakwa's live plaat ABCD
Het wordt dringend eens tijd voor een plaatje uit de oude doos. Ze zijn al jaren bezig, maar het is pas dit jaar dat ik Wawadadakwa heb ontdekt én enorm weten te appreciëren op menig (festival) concert. Een mens gaat dan wat dieper graven en zo bleek dat de mannen ook een live plaat op hun palmares hebben staan met de veelzeggende titel ABCD (het ding is in de AB opgenomen, vandaar). Ik heb het kleinood pas recentelijk aan mijn collectie toegevoegd, terwijl het al uit het gezegende jaar 2002 dateert. Gedateerd is het plaatje allesbehalve, want ik kan u al verklappen dat het een niet te missen plaatje is!
Aan de cover-art (helaas minder grappig dan die uit Cuenca) te zien kunnen we klanken uit de hele wereld verwachten en inderdaad: ze slagen erin om muzikaal de wereld rond te reizen in een samenhangende set van één uur. Nigeria is de eerste halte want de opener Siklus barst van de afrobeat: aanstekelijk ritme, funky rifjes, veel blazers en sporadisch wat (luchtige) teksten van bassist Steven van Gool. Twaalf minuten is voor een afrobeat nummer niet zo gek lang, al vrees ik dat het enkel die-hards (count me in) van de eerste tot de laatse minuut kan blijven boeien. Ran kan kan begint ietwat houterig, maar ontplooit zich snel tot een swingende trein met een stevige "latin touch" dankzij de uitstekende timbales partij van Kobe Proesmans. Het nummer zelf blijkt er trouwens eentje te zijn van Tito Puente. Als conga-amateur/liefhebber heb ik het wel voor uitgesponnen conga intermezzo's, maar met Azraël wagen ze zich toch bijzonder ver met een intro van 7 minuten. Maar het wachten loont wel de moeite. Met de kreet "azucar!" gaan de mannen terug voluit en hebben ze het op de heupen gemunt. Met In Amsterdam nemen ze wat gas terug, want dan reizen we verder tot in de caraïben met een plezante ska en cha-cha-cha mengeling.
Mijn persoonlijk hoogtepunt van de plaat is ongetwijfeld Verse koffie, elke morgen. Het gitaarwerk van Simon Pleysier klinkt aardig afrikaans en wie op dit nummer geen enkele beweging in de ledematen aantreft moet gewoon van een andere planeet zijn. Zoals de titel van het nummer doet vermoeden: de lyrics zijn wederom bijzonder sterk
. Het daaropvolgende nummer Mailin con sal kan mij misschien het minst boeien, maar zoiets moet je vooral relatief zien: het blijft best aangenaam en dansbaar. Afsluiten doen ze met El cumbanchero, een Cubaanse klassieker op speed die wijlen Ruben Gonzales in het westen bekend heeft gemaakt.We mogen best fier zijn op een plaat als deze, want ik ken toch weinig belgen die zo'n muzikale wereldreis zonder kleerscheuren in een uur kunnen bolwerken. En als ik eerlijk mag zijn — en dat zijn we hier trouwens altijd — vind ik deze live plaat eigenlijk beter dan hun laatste concert van het jaar in Het Depot.