Antilliaanse feesten
Manu Chao heeft Werchter (nog maar eens) platgewalst en Couleur Café heeft gewoontegetrouw met een hele karavaan tropicalia de zomervakantie aangestoken. Het verlanglijstje met CD's van vers ontdekt geweld is nu al niet meer te overzien, en wellicht wordt het er niet beter op. Zeker niet als we weten dat daar nog aankomt: Polé Polé, Sfinks, Antilliaanse feesten en een hele rits kleinere maar daarom niet minder smakelijke festivalletjes zoals Colora, Fiesta Mundial en wellicht vergeet ik er nog een hele reeks. Omdat ik me op dit moment nogal in de latinosfeer bevind, lijkt het me een goede gelegenheid om het programma van de Antilliaanse feesten eens onder de loep te nemen.De organisatoren zijn er weer in geslaagd om een paar salsa-iconen op hun affiche te plakken. Hopelijk vergaat het Willie Colon en Jerry Rivera beter dan Joe Arroyo vorig jaar, die om wille van visaproblemen moest afzeggen. Voor Willie Colon zou dat minder een probleem mogen zijn, want de man heeft zijn thuishaven in New York, waar hij in 67 als jonge snaak van 16 zijn eerste plaatje uitbracht, op het inmiddels legendarische label Fania Records. Al 40 jaar bepaald hij ondertussen de smaak van de salsa, samen met andere reyes zoals Ruben Blades, Celia Cruz en Hector Lavoe (die in het gezegende jaar 77 overleed). En alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we ook Jerry Rivera over de vloer. Een van de populairste vertegenwoordigers van de nieuwe generatie Salseros. Van gebrek aan productiviteit kan je 'm ook niet beschuldigen. 14 platen, een driedubbele platinum en een massa awards van allerlei slag op zijn schouw. Ook nog leuk om weten is dat ie even in de clinch ging met Shakira omdat haar Hips Don't Lie wel heel erg trok op zijn Amores Como El Nuestro maar blijkbaar was hij vergeten dat ze daar braaf toestemming voor had gevraagd.
Verder heb je nog Orishas, de welbekende grupo rapero uit Cuba. Het is wel een jaar of 4 geleden dat de mannen nog een CD uitgebracht hebben (naast een best of in 2003), en hun grote successen dateren van A lo Cubano uit 2000, maar een vleugje rap en español gaat er altijd in. Ook BMW en Triple Kay zijn het vermelden waard. Het gebeurt immers niet al te dikwijls dat de soca het hoofdpodium haalt. Wie niet meteen weet wat te verwachten kan zich wellicht iets inbeelden bij het bekende deuntje Follow the Leader van, jawel, de Soca Boys.
En de Antilliaanse Feesten hebben blijkbaar ook het Afrikaanse continent ontdekt. Niet verwonderlijk gezien de intensieve kruisbestuiving tussen (West) Afrika en de Caraïben. Zo heb je Magic System, de Ivorianen die vanuit de achterbuurten van Abidjan de zouglou aan de wereld presenteerden. Bob Sinclar hielp hen een handje met zijn remix van 1er Gaou; meer hadden ze niet nodig. J-F Ifounge, tenslotte, mag de Cahier Club Stage afsluiten met de Afrikaanse versie van de merengue, pure Congolese soukous.