Het beste van 2006

Wellicht hebben de meeste internauten volgende week belangrijker dingen aan het hoofd dan het afschuimen van weblogs en dus zetten we tropicalidad.be op een lager pitje. Ik vertrek naar minder tropische oorden om het nieuwe jaar in te zetten. Wellicht hebben ze daar een bloeiende lokale muziekscene, maar daar ga ik de lezer niet mee lastig vallen 🙂. En vóór we kurken laten knallen of mojito's mixen, geef ik graag nog mijn selectie van 2006. Een rangschikking maken plaatste me voor te veel dilemma's, dus geef ik mijn favoriete platen maar per werelddeel.

• Afrika: Mali blijft de tropicalidad.be charts domineren. Salif Keita stond bij Pieter al bovenaan in het festivallijstje, en ik zet graag zijn landgenoot Toumani Diabaté in de bloemetjes. Na het intieme, nagenoeg instrumentale duet met Ali Farka Touré, In the Heart of the Moon, trok Diabaté alle registers open van zijn Symmetric Orchestra. Het resultaat is een intense feestplaat die het hart van de Sahara blootlegt. Voor 2007 is het natuurlijk reikhalzend uitkijken naar het beloofde nieuwe werk van Habib Koité


• Dichter bij huis permiteer ik me een omweggetje langs 2005. Shantel was al even aktief voor tropicalidad.be de Duitse DJ ontdekte. Maar zijn Bucovina Club reeks is een pareltje van muzikale creativiteit. De Karpaten (en omstreken) gekneed en gepolijst tot trendy clubsounds. Favoriet in de afdeling Europa. Maar toch ook een speciale vermelding voor de eigenzinnige Señor Coconut.


• Op naar Latijnsamerika. Daar gaat de mijn tropicalidad-trofee naar het herrezen Fania label. Emusica, onderdeel van het Britse V2 records, blies het legendarische salsalabel nieuw leven in, met als resultaat een reeks, blinkende re-mastered versies van tijdloze salsaklassiekers. Ook voor 2007 beloven ze allerlei interessant materiaal. Niet in het minst kijken we uit naar de Héctor Lavoe biopic “El Cantante” (met Marc Anthony and Jennifer Lopez) die officieel uitkomt volgende zomer. En uiteraard mogen we ook de nieuwe generatie niet vergeten. Shakira en Juanes blijven potten breken, en we hopen uiteraard dat ze dat volhouden.


• En tenslotte mogen we onze transatlantische buren niet vergeten. Veel van wat over de plas geproduceerd wordt valt niet onder (onze definitie van) wereldmuziek, maar veel latin sterren werden groot in het clubcircuit van steden als New York en L.A. En ook rasechte gringo's staan garant voor tropical vibes. Michael Franti's capaciteiten als wereldverbeteraar zijn niet onomstreden, maar Yell Fire! is wat mij betreft best een degelijke reggae-plaat.

reacties