Sfinks Mixed 2009 - Diversiteit troef op zaterdag
Naar goede gewoonte is de Sfinks line-up op zaterdag het dikst gevuld met acts uit de verste uithoeken van onze planeet. Sinds vorig jaar huisvest het groene Boechoutste Molenveld onder de noemer "Mixed" niet aleen concerten, maar ook circus, film, interviews en sjamaan-rituelen vinden een plaatsje in het programma. Met een dergelijk overdadig buffet aan divers cultureel vertier kom je al gauw ogen, oren, neuzen en monden te kort — al hielden veel Sfinks-gangers het voornamelijk bij languit soezen in het gras. Ondanks het festivalvriendelijk weertje kon je ons al rechtschapen wereldmuziekliefhebbers niet in het gras, maar wel frontstage vinden alwaar een kleurrijke stoet concerten voorbij marcheerde.
Die stoet begon vervaarlijk vroeg in de namiddag — zeker voor wie de Crazy balkan beats van vrijdag tot het einde heeft meegemaakt — met de beloftevolle Fredy Massamba uit D.R. Congo. De man stond al aan de zijde van vele grote Afrikaanse artiesten, maar het vinnig kereltje doet het nu ook solo. En terecht, de man heeft heel wat vocaal en percussie talent in huis. De backing band speelde z'n afro-soul bij momenten iets te glad, al zorgde Fredy steeds voor een rauwe groove. Sympa. Het Colombiaanse Cimmarón zorgde voor de tweede aangename verrassing. Zes piekfijn uitgedoste Andes-cowboys en één cowgirl brachten música llanera mét stijl. Sprankelende arpa llanera (harp) en bandola (gitaar) arrangementen, overgoten met flamenco aandoende vocalen en dans. Mooi.
Tijd voor een uitstapje naar de Urban Groove tent, de voormalige Global hiphop tent die klaarblijkelijk een ruimere invulling heeft gekregen. Een fijn idee, al viel onze eerste bezoek bij Haleh wat tegen. De Belgisch Iraanse schoone kwam ons wat theatraal en pretentieus over. In de concerttent terug een origineel recept: Mongoolse folklore met een punk toets, uitgevoerd door Chinezen. Hanggai voorzag traditionele Mongoolse geluiden van een stevig rock onderstel, waarbij hun diepe keelzang voor een nieuwe dimensie zorgde. Bij het Colombiaanse electro-collectief RetroVISOR kwamen we ook van een kale reis terug, dus zetten we onze tocht verder naar de Club tent. De uit de Comoren afkomstige Nawal gaf er een ingetogen akoestisch concert met een licht hypnotiserend effect.
In de concerttent was het Afrikaanse continent terug aan zet. Les Espoirs de Coronthie komt uit één van de armste wijken uit Conakry (Guinée) en zette op Sfinks een energieke set traditionele West-Afrikaanse muziek neer zoals we het graag zien: met veel goesting en een joi de vivre om jaloers op te zijn. Een ontdekking. In de Groove tent was het bij ons derde bezoek wel raak. Aanvankelijk leken de leden van het Angolees-Portugese Batida zich achter hun laptop te verschuilen, maar al gauw kwam er schot in de zaak middels een Portugese en een piepjonge Angolese rapper. Het kuduro recept is dankzij Buraka Som Sistema ondertussen wereldberoemd en hoewel Batida show-gewijs niet direct aan Buraka kan tippen, moeten ze qua groove niet onderdoen.
Variatie troef op zaterdag, tijd dus voor een streep authentieke reggae. De dreads van Max Romeo worden met de dag grijzer, maar dat weerhield de man er niet van om met het enthousiasme van een twintiger de ene klassier na de andere naadloos aan elkaar te rijgen. Een solide, maar door wat vertragingen helaas een véél te korte set. De reggae-fakkel werd doorgegeven aan knoppendraaier Adrian Sherwood in de Groove tent, al was daar aanvankelijk weinig van te merken in zijn loodzware mix. Gelukkig keerde het tij toen hij vocaal werd bijgestaan door Little Roy. Net als vorig jaar kregen we een royale portie soukous voorgeschoteld als laatste live act in de concerttent. Felix Wazekwa werd last minute nog vervangen door Bana O.K., een overblijfsel van de begeleidingsband van de legendarische Franco, le TPOK Jazz. Met de nodige chaos begonnen ze aan hun set die — hoewel ondergetekende aardig fan is van het genre — toch wat last had van eentonigheid. Gelukkig zorgden enkele dansende jongedames voor wat spektakel en afwisseling. Het feest ging ongetwijfeld nog lang door, maar na dik 12 uur festivalvertier moesten wij toch verstek geven.
