Sfinks Mixed 2009 - Oumou schittert op zondag
De zwoele festivalzon samen met een kleurrijke multidisciplinaire line-up lokte ook op zondag weer heel wat kijk-, hoor- en proeflustigen naar het Boechoutse Molenveld, dat drie dagen trouw dienst deed als het epicentrum van het wereldmuziekgebeuren. In totaal kreeg Sfinks Mixed dit jaar niet minder dan 30.000 bezoekers over de spreekwoordelijke vloer. Geen geringe prestatie voor een festival dat bewust niet mikt op grote namen of publiekstrekkers. Als avontuurlijk aangelegde muzikale omnivoren lieten we ons met plezier op de derde festivaldag meevoeren op de keuze van de Sfinks programmatoren.
Eta Carinae opende de concerttent met "Rock do Brasil". De drie heren beschikten inderdaad over een aardige portie rock in hun sound, helaas ten nadele van het aandeel Braziliaanse roots. Niet meesterlijk boeiend dus, behalve de songs met een funky insteek en hun Mas que nada cover. Op zondag maakten we ook wat tijd vrij voor een stukje circus en dat bleek allerminst een slecht idee te zijn. De Ethiopische kerels en deernes van Afrisinia namen een loopje met de zwaartekracht en de menselijke anatomie en dat leverde knappe stukjes spektakel op. Dat niet alles feilloos lukte, daar had niemand erg in want het zorgde voor een intensere spanning. Even later werden we terug naar de concerttent gelokt voor een streepje raï uit de lage landen. Hoewel we Kasba op plaat niet direct wereldschokkend bevonden, swingde hun set op Sfinks behoorlijk en kon op veel respons rekenen. Hun lichtelijk voorgekauwde sound zal daar geen vreemde aan zijn, evenals hun enthousiasme en de medewerking van de dansgrage ladies van Afrisinia.
Ondertussen maakte de Braziliaanse DJ en producer Boteco Eletro het mooie weer in de Groove tent. Middels een trommeltje gaf 'm zijn uiterst dansbare hutsepot van electronica en tropicalia nog wat extra punch. Geestig. In de concerttent wachtte een oude bekende diva ons op, al kon Natacha Atlas ons deze keer niet echt bekoren. Erg dynamisch kunnen we zittend concert niet noemen, zeker voor een madam met buikdanstalenten. Voor de beter hip-shakes moesten we trouwens in de Groove tent zijn. Reggaeton hadden we op deze Sfinks editie nog niet gehad en het Dominicaanse Ghetto Flow is dan ook van vele dansbeat markten thuis. Naast reggaeton gooiden ze ook merengue, dancehall en hiphop in de strijd. Amuzant, al zouden wat live instrumenten voor een extra punch kunnen zorgen.
Tijd voor de crème de la crème uit Mali. We zagen de charmante Oumou Sangaré vorige maand nog op Festival Mundial en ook op Sfinks ging ze met de titel "strafste concert van het festival" lopen. Aanstekelijk swingend, beklijvend, funky en met evenveel goesting als overtuiging gebracht. Een fenomenale madam waar we maar niet genoeg van krijgen. Met lede ogen moesten we dan ook aanzien dat de nachtegaal uit Wassoulou slechts een uurtje tijd kreeg, terwijl de uit de hand gelopen Russische grap Peter Nalitch meer dan dubbel zoveel stagetime toebedeeld kreeg. Dankzij deze clip is de man ontpopt tot een ware hype in zijn thuisland en die gekte is ondertussen ook overgewaaid naar het westen. Maar zijn lichtvoetige smartlappen overgoten met een soort tristesse leken ons lichtelijk misplaatst als Sfinks afsluiter. Nu was het sowieso een haast onmogelijke opdracht om ons na Oumou Sangaré nog van onze sokken te blazen.
