Mulatu Astatke & The Heliocentrics @ Het Depot

Toegegeven, het is hier qua frontstage avonturen een poos stil geweest en gezien we daar allerminst een gewoonte van willen maken trokken we gisteren­avond met veel plezier naar Het Depot, de Leuvense muziek­tempel in de spreekwoordelijke achter­tuin van het tropicali­dad.be hoofdkwartier. Dit jaar lijkt Het Depot terug meer wereld­muziek­acts te program­meren — eerder dit jaar waren we getuige van de Buraka Som Sistema pletwals, passeerde ook Quantic de revue en dit najaar heb je nog Zion Train en Yellowman te goed. Gisteren stond een act van een heel ander allooi op de planken: Mulatu Astatke, de peetvader van de Ethiopische jazz in het goede gezel­schap van The Heliocentrics.

Van het voorprogramma, het achtkoppig Leuvens funk collectief Alpacas, hebben we de helft moeten missen gezien we last-minute nog een interview met Mulatu konden regelen — waar we later uiteraard op terug­komen. We zagen ze twee jaar geleden op het Cameleon festival en ook in Het Depot (weliswaar opeengepakt aan de linkerkant van het podium) kwamen ze bij momenten behoorlijk sterk uit de hoek, al bleek het zelfvertrouwen af en toe zoek. Jammer, want met een streepje meer durf hebben deze rakkers beslist meer in hun mars.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de Ethiopi­sche muziek pas recente­lijk de weg naar mijn platen­kast gevonden heeft. Heerlijke plaatjes als A Town called Addis van Dub Colossus en straffe acts als Minyeshu lokten me naar deze onontgonnen tak van de wereld­muziek. Mulatu Astatke deed zijn intrede als vaandeldrager van de Ethiopiques reeks en met Information Inspiration Vol. 3, oftewel de kruis­bestuiving met The Heliocentrics trok de man mij definitief over de streep.

Ondanks het feit dat de (soms experimentele) jazz sound van Mulate Astatke niet direct weggelegd is voor gevoelige muziek­zielen, kon de man op een royale opkomst rekenen — of heeft dat misschien te maken met het feit dat we op tropicalidad.be gratis tickets uitdeelden voor dit concert? De mannen van The Heliocentrics staken van wal met een soort jam­sessie waarbij al snel bleek dat we hier met een handvol klassemuzikanten te maken hadden. Een weinig later nam Mulatu plaats achter zijn instru­men­ten­cirkel (bestaande uit een xylofoon, rhodes piano, timbales en conga's) en leidde zijn kompanen door een gevarieerde set. Zowel klassiekers als Yekermo Sew (uit de soundtrack van de film Broken Flowers), als het meer experimentele en psychedelische werk konden op opvallend veel respons rekenen. Even bescheiden als sympathiek zette Mulatu zichzelf niet in de spotlight, integendeel, de uitgesponnen solo's en improvisaties waren voor de leden van The Heliocentrics weggelegd, die dat trouwens met een overschot aan vakmanschap deden. De composities waren uiteraard van de hand van de grootmeester zelf. Het concert bleef ongemeen boeiend op tot het einde waarna Mulatu ons nog op twee bisnummers trakteerde en dat mochten er wat mij betreft — en ik was kennelijk niet alleen — nog wat meer zijn.

reacties