17 Hippies - Heimlich
Yep, de plaat is al bijna een jaar oud, en we hebben het Duitse gezelschap al zien passeren op Sfinks, maar 17 hippies was een beetje aan me voorbijgegaan, tot ik onlangs wat toevallig op Heimlich stootte. Want toegegeven, zelfs met hippe coolheden als Shantel, rariteiten als Señor Coconut en Omfo, en nog een aantal interessante acts als Dubtari en, evidament, Patrice — ik kan me niet ontdoen van een (ongefundeerd) vooroordeel over de wereldmuziekcapaciteiten van onze oosterburen.Heimlich gaat uw zomers tuinfeest niet in lichterlaaie zetten, maar voor een relaxte morning-after chill-out kan ik de hippies warm aanbevelen. Ze klinken afwisselend als Les Negresses Vertes, Think of One, Tindersticks en Babylon circus (op weed). Maar dan wel met (onder meer) mondharp, Indische tanpura, bouzouki, klarinet, accordeon, ukulele, viool en trombone.
Met z'n dertien zijn ze op dit moment — wat maakt dat Pieter zich mistelt heeft, of dat het aantal koppen van de band tijdens het sfinksoptreden toevallig synchroon liep met de groepsnaam. Dat laatste durft wellicht wel eens gebeuren als je bezetting varieert tussen 3 en 30. Variatie is zowat het handelsmerk van de hippies. De groep ontstond kort na de val van de muur in Berlijn uit een stel jazz-, rock- en klassieke muzikanten die vooral niet wilden doen wat ze tijdens hun muzikale carriere hadden opgebouwd en daarin ongetwijfeld slaagden.
Heimlich is een amalgaam van exotische en volledig akoestische nummers, met invloeden van over de hele wereld en een ongrijpbare, voortdurend veranderende sound. Think of One-gewijs trokken ze naar Marokko voor inspiratie, en kwamen terug met opnames van onder meer blaffende honden op het dak en dorpsgekken. Die verpakten ze in ijle, swingende, bezwerende, melancholische songs, zwevend tussen balkaninvloeden (Deine Tränen, Teshko), chanson (Son Mystère, in vlekkeloos Frans), bekende rifjes die hardnekkig blijven hangen (Apache) (of ken je eerder deze versie?), en opgewekte folkdeuntjes. De volledige CD vind je hier in voorvertoning.
En oh ja, waarom hippies? Wie het volledige antwoord wil kennen leze het hier, maar de haastige lezer volstaat wellicht met de uitleg van accordeonist Kiki Sauer die volgens het artikel in Rock Paper Scissors laconiek antwoordde: Well, the Rolling Stones aren’t exactly stones.