Interview met Kobo Town @ Helden in het Park
Hun album Jumbie In The Jukebox noemden we al één van de wereldmuziekrevelaties voor 2013 en we moesten hen dan ook gewoon eens live aan het werk zien. Gelukkig haalde Eeklo's Helden in het Park festival Kobo Town naar België en net voor hun zeer gesmaakte set hadden we nog een interessant gesprek met frontman Drew Gonsalves.
Drew, Kobo Town wordt vaak omschreven als een calypso revival project, maar daar ben jij het niet helemaal mee eens geloof ik.
Drew Gonsalves (zang, cuatro, gitaar): "De muziek die we met Kobo Town brengen is zeker geïnspireerd door calypso en dat zowel melodisch als wat het inhoudelijke betreft. Calypso is echter een heel afgebakend genre en een groot deel van mijn muziek valt niet binnen die grenzen."
Waar verwijst de titel van jullie meest recente album Jumbie In The Jukebox, naar?
Drew Gonsalves: "Een jumbie is een geest uit de Trinidadiaanse folklore. Je vindt dat soort geesten in veel Caraïbische volksverhalen en afhankelijk van eiland tot eiland hebben ze andere namen, gaande van de loa in Haïti tot de duppies in Jamaica. In die volksverhalen zijn ze meestal ondeugende tot kwaadaardige figuren. We hebben het album opgenomen in de Stonetree studio's in Belize. Ivan Duran werkt daar met een hoop vintage materiaal dat je muziek een sound uit vervlogen dagen geeft en dat riep bij mij het beeld op van een jumbie die een jukebox nummers uit alle periodes in de Caraïbische muziekgeschiedenis laat uitbraken."
Zelfs in Trinidad heeft calypso grotendeels plaats moeten ruimen voor soca. Waarin verschillen beide genres zoal?
Drew Gonsalves: "Voor mij heeft calypso diepte en melodie, dingen die je weinig zult terugvinden in moderne soca. Soca heeft die toegankelijkheid die je in alle energetische feestmuziek terug kunt vinden. Calypso is ook altijd meer op het inhoudelijke gericht geweest. Dat wil niet zeggen dat calypso altijd serieus of politiek geïnspireerd is, maar de nadruk ligt altijd op woordspelingen en humoristisch innuendo."
Dankzij een resem nieuwe bands kent Europe recent een kleine heropleving van het calypsogenre. Is het nog te vroeg om van een revival te spreken?
Drew Gonsalves: "Ik ben niet zeker dat het genre ooit verdwenen is! (lacht) Calypso heeft misschien niet langer de globale reikwijdte die het ooit had, maar het genre is nog steeds springlevend. Trinidad heeft nog steeds een levendige calypso scene, ook al is die dan gelimiteerd tot mensen die het genre bewust gaan opzoeken in de "tents" (Calypso tents zijn plaatsen waar calypsonians optreden tijdens het carnaval seizoen. Meestal zijn het bioscopen, buurthuizen of andere zalen met een podium, maar soms worden er ook calypso evenementen in openlucht georganiseerd. Men noemt het nog steeds "tents" omdat de eerste calypsonians letterlijk in tenten optraden, red.). Er wordt nog steeds goede muziek met intelligente scherpe teksten geschreven; onlangs zag ik Macomere Fifi, de calypso koningin van Toronto, nog een nummer over de burgemeester van Toronto brengen en de manier waarop ze dat onderwerp aanpakte deed me meteen denken aan de wijze waarop de vroege calypsonians over de toenmalige politieke leiders zongen. Dat gezegd zijnde vind ik het een hoopvolle zaak dat nieuwe bands van buiten de Caraïbische diaspora, ik denk aan Lord Mouse & The Kalypso Katz in Duitsland en King Selewa & His Calypsonians in Frankrijk, het genre nu ook genegen zijn."
Je verliet Trinidad op vrij jonge leeftijd. Ben je opgegroeid met calypso of heb je het genre op latere leeftijd herontdekt?
Drew Gonsalves: "Ik verliet Trinidad als jonge tiener en in mijn kinderjaren was het genre zowat overal te horen, maar muziek horen of er echt naar luisteren zijn twee verschillende dingen. Ik begon me pas voor calypso te interesseren nadat ik Trinidad verlaten had. Dat is trouwens iets wat je bij veel migranten zult terugvinden; je wordt je pas echt bewust van je identiteit en cultuur nadat je je moederland achter je gelaten hebt en pas dan begin je dingen die je altijd vanzelfsprekend gevonden hebt ook daadwerkelijk te missen. Het overkwam mij dus ook en om die gevoelens wat te sussen begon ik oude calypso platen te verzamelen. Die muziek blies me echt van mijn sokken want ze vertelt het hele verhaal van Trinidad. Iets dat me altijd is blijven fascineren is het feit dat de calypsonians er altijd in sloegen om die onderwerpen met een gezonde dosis humor te benaderen."
Ga je akkoord als ik zeg dat Kaiso Newscast het nummer op Jumbie In The Jukebox is dat de geest van calypso het best weet te vatten?
Drew Gonsalves: "Dat nummer vat zeker de geest van de vroege calypso, toen er nog nummers geschreven werden over de grote nieuwsfeiten op het eiland en in de rest van de wereld. De Graf Zeppelin vloog over Port-of-Spain en Attila the Hun (geboren Raymond Quevedo, red.) schreef er een nummer over, er werd geld gestolen uit de staatskas en Treasury Scandal werd een hit en toen Mussolini Ethiopië binnenviel werd dat ook het onderwerp van een calypsonummer (Roaring Lion's Advantage Mussolini, red.). De muziek is die link met de actualiteit wat kwijtgespeeld en daar gaat Kaiso Newscast over."
In Postcard Poverty uit je kritiek op het feit dat de Caraïben nog al te vaak beschouwd worden als één groot vakantieparadijs.
Drew Gonsalves: "In dat nummer heb ik het eigenlijk over het soort toerist die komt om met eigen ogen te zien hoe de andere helft leeft; de toeristen die de slums bezoeken om wat foto's te schieten die ze bij thuiskomst aan hun vrienden kunnen tonen. Een andere betreurenswaardige vorm van toerisme is het resorttoerisme; mensen die duizenden kilometers reizen om zich dan op te sluiten in hotelcomplexen die hermetisch van de rest van de maatschappij worden afgesloten."
Waar gaat Road To Fyzabad precies over?
Drew Gonsalves: "Fyzabad is een klein stadje in Trinidad, genoemd naar een stad in India (Faizabad in Uttar Pradesh, red.). Op het einde van de negentiende en begin twintigste eeuw kende Trinidad een grote Indische migratiegolf waardoor je nog steeds veel Indische plaatsnamen terugvind op het eiland. In 1937 werd Fyzabad het epicentrum van een grote vakbondsopstand. Het begon allemaal toen de politie probeerde Uriah 'Buzz' Butler, een lokale vakbondsleider, te arresteren. De politie werd door de menigte weggejaagde en één agent liet in het gewoel het leven. Toen daarna een grotere politiemacht arriveerde braken er rellen uit die zich over het hele eiland uitbreidden. Uiteindelijk werd het Britse leger erbij geroepen om de opstand met harde hand de kop in te drukken. De rebellie was uniek omdat het de eerste keer was dat verschillende sociale lagen van de bevolking zich verenigden en raciale verschillen niet meer van belang leken. Vanuit dat oogpunt vertegenwoordigde die opstand een moment van hoop in de Trinidadiaanse geschiedenis."
Diego Martin is een ode aan het dorp waar je geboren werd.
Drew Gonsalves: "Diego Martin is een klein dorp in de Diego Martin vallei net buiten Port-of-Spain. Ondertussen is het zowat een voorstad van de hoofdstad geworden. Ik was dertien toen we het dorp verlieten en sindsdien denk ik er met veel heimwee aan terug; niet om wat Diego Martin echt is, maar omdat het dorp symbool staat voor mijn kinderjaren. Veel van de beeldtaal die ik in het nummer gebruik komt uit de realiteit; ik verliet Trinidad aan boord van een vissersboot en achteromkijkend leek het alsof het eiland langzaam verzwolgen werd door de oceaan. Het was op dat moment dat ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn; het was het spreekwoordelijke einde van mijn kinderjaren."
Hoe werd de muziek van Kobo Town onthaald in Trinidad?
Drew Gonsalves: "Als muzikant ben je zo met je muziek bezig dat je nog moeilijk kan inschatten wat anderen ervan denken. Ik bereik natuurlijk enkel een nichepubliek in Trinidad, maar ik ben al blij dat ik enkele mensen heb kunnen raken en sinds de release van Jumbie In The Jukebox heb ik nog alleen maar positieve feedback gekregen uit het eiland. Hoewel ik positieve feedback apprecieer waar die ook vandaan komt is het echt hartverwarmend om lovende kritiek te krijgen in het land dat als inspiratiebron gediend heeft voor onze muziek."
Drew Gonsalves (zang, cuatro, gitaar): "De muziek die we met Kobo Town brengen is zeker geïnspireerd door calypso en dat zowel melodisch als wat het inhoudelijke betreft. Calypso is echter een heel afgebakend genre en een groot deel van mijn muziek valt niet binnen die grenzen."
Waar verwijst de titel van jullie meest recente album Jumbie In The Jukebox, naar?
Drew Gonsalves: "Een jumbie is een geest uit de Trinidadiaanse folklore. Je vindt dat soort geesten in veel Caraïbische volksverhalen en afhankelijk van eiland tot eiland hebben ze andere namen, gaande van de loa in Haïti tot de duppies in Jamaica. In die volksverhalen zijn ze meestal ondeugende tot kwaadaardige figuren. We hebben het album opgenomen in de Stonetree studio's in Belize. Ivan Duran werkt daar met een hoop vintage materiaal dat je muziek een sound uit vervlogen dagen geeft en dat riep bij mij het beeld op van een jumbie die een jukebox nummers uit alle periodes in de Caraïbische muziekgeschiedenis laat uitbraken."
Zelfs in Trinidad heeft calypso grotendeels plaats moeten ruimen voor soca. Waarin verschillen beide genres zoal?
Drew Gonsalves: "Voor mij heeft calypso diepte en melodie, dingen die je weinig zult terugvinden in moderne soca. Soca heeft die toegankelijkheid die je in alle energetische feestmuziek terug kunt vinden. Calypso is ook altijd meer op het inhoudelijke gericht geweest. Dat wil niet zeggen dat calypso altijd serieus of politiek geïnspireerd is, maar de nadruk ligt altijd op woordspelingen en humoristisch innuendo."
Dankzij een resem nieuwe bands kent Europe recent een kleine heropleving van het calypsogenre. Is het nog te vroeg om van een revival te spreken?
Drew Gonsalves: "Ik ben niet zeker dat het genre ooit verdwenen is! (lacht) Calypso heeft misschien niet langer de globale reikwijdte die het ooit had, maar het genre is nog steeds springlevend. Trinidad heeft nog steeds een levendige calypso scene, ook al is die dan gelimiteerd tot mensen die het genre bewust gaan opzoeken in de "tents" (Calypso tents zijn plaatsen waar calypsonians optreden tijdens het carnaval seizoen. Meestal zijn het bioscopen, buurthuizen of andere zalen met een podium, maar soms worden er ook calypso evenementen in openlucht georganiseerd. Men noemt het nog steeds "tents" omdat de eerste calypsonians letterlijk in tenten optraden, red.). Er wordt nog steeds goede muziek met intelligente scherpe teksten geschreven; onlangs zag ik Macomere Fifi, de calypso koningin van Toronto, nog een nummer over de burgemeester van Toronto brengen en de manier waarop ze dat onderwerp aanpakte deed me meteen denken aan de wijze waarop de vroege calypsonians over de toenmalige politieke leiders zongen. Dat gezegd zijnde vind ik het een hoopvolle zaak dat nieuwe bands van buiten de Caraïbische diaspora, ik denk aan Lord Mouse & The Kalypso Katz in Duitsland en King Selewa & His Calypsonians in Frankrijk, het genre nu ook genegen zijn."
Je verliet Trinidad op vrij jonge leeftijd. Ben je opgegroeid met calypso of heb je het genre op latere leeftijd herontdekt?
Drew Gonsalves: "Ik verliet Trinidad als jonge tiener en in mijn kinderjaren was het genre zowat overal te horen, maar muziek horen of er echt naar luisteren zijn twee verschillende dingen. Ik begon me pas voor calypso te interesseren nadat ik Trinidad verlaten had. Dat is trouwens iets wat je bij veel migranten zult terugvinden; je wordt je pas echt bewust van je identiteit en cultuur nadat je je moederland achter je gelaten hebt en pas dan begin je dingen die je altijd vanzelfsprekend gevonden hebt ook daadwerkelijk te missen. Het overkwam mij dus ook en om die gevoelens wat te sussen begon ik oude calypso platen te verzamelen. Die muziek blies me echt van mijn sokken want ze vertelt het hele verhaal van Trinidad. Iets dat me altijd is blijven fascineren is het feit dat de calypsonians er altijd in sloegen om die onderwerpen met een gezonde dosis humor te benaderen."
Ga je akkoord als ik zeg dat Kaiso Newscast het nummer op Jumbie In The Jukebox is dat de geest van calypso het best weet te vatten?
Drew Gonsalves: "Dat nummer vat zeker de geest van de vroege calypso, toen er nog nummers geschreven werden over de grote nieuwsfeiten op het eiland en in de rest van de wereld. De Graf Zeppelin vloog over Port-of-Spain en Attila the Hun (geboren Raymond Quevedo, red.) schreef er een nummer over, er werd geld gestolen uit de staatskas en Treasury Scandal werd een hit en toen Mussolini Ethiopië binnenviel werd dat ook het onderwerp van een calypsonummer (Roaring Lion's Advantage Mussolini, red.). De muziek is die link met de actualiteit wat kwijtgespeeld en daar gaat Kaiso Newscast over."
In Postcard Poverty uit je kritiek op het feit dat de Caraïben nog al te vaak beschouwd worden als één groot vakantieparadijs.
Drew Gonsalves: "In dat nummer heb ik het eigenlijk over het soort toerist die komt om met eigen ogen te zien hoe de andere helft leeft; de toeristen die de slums bezoeken om wat foto's te schieten die ze bij thuiskomst aan hun vrienden kunnen tonen. Een andere betreurenswaardige vorm van toerisme is het resorttoerisme; mensen die duizenden kilometers reizen om zich dan op te sluiten in hotelcomplexen die hermetisch van de rest van de maatschappij worden afgesloten."
Waar gaat Road To Fyzabad precies over?
Drew Gonsalves: "Fyzabad is een klein stadje in Trinidad, genoemd naar een stad in India (Faizabad in Uttar Pradesh, red.). Op het einde van de negentiende en begin twintigste eeuw kende Trinidad een grote Indische migratiegolf waardoor je nog steeds veel Indische plaatsnamen terugvind op het eiland. In 1937 werd Fyzabad het epicentrum van een grote vakbondsopstand. Het begon allemaal toen de politie probeerde Uriah 'Buzz' Butler, een lokale vakbondsleider, te arresteren. De politie werd door de menigte weggejaagde en één agent liet in het gewoel het leven. Toen daarna een grotere politiemacht arriveerde braken er rellen uit die zich over het hele eiland uitbreidden. Uiteindelijk werd het Britse leger erbij geroepen om de opstand met harde hand de kop in te drukken. De rebellie was uniek omdat het de eerste keer was dat verschillende sociale lagen van de bevolking zich verenigden en raciale verschillen niet meer van belang leken. Vanuit dat oogpunt vertegenwoordigde die opstand een moment van hoop in de Trinidadiaanse geschiedenis."
Diego Martin is een ode aan het dorp waar je geboren werd.
Drew Gonsalves: "Diego Martin is een klein dorp in de Diego Martin vallei net buiten Port-of-Spain. Ondertussen is het zowat een voorstad van de hoofdstad geworden. Ik was dertien toen we het dorp verlieten en sindsdien denk ik er met veel heimwee aan terug; niet om wat Diego Martin echt is, maar omdat het dorp symbool staat voor mijn kinderjaren. Veel van de beeldtaal die ik in het nummer gebruik komt uit de realiteit; ik verliet Trinidad aan boord van een vissersboot en achteromkijkend leek het alsof het eiland langzaam verzwolgen werd door de oceaan. Het was op dat moment dat ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn; het was het spreekwoordelijke einde van mijn kinderjaren."
Hoe werd de muziek van Kobo Town onthaald in Trinidad?
Drew Gonsalves: "Als muzikant ben je zo met je muziek bezig dat je nog moeilijk kan inschatten wat anderen ervan denken. Ik bereik natuurlijk enkel een nichepubliek in Trinidad, maar ik ben al blij dat ik enkele mensen heb kunnen raken en sinds de release van Jumbie In The Jukebox heb ik nog alleen maar positieve feedback gekregen uit het eiland. Hoewel ik positieve feedback apprecieer waar die ook vandaan komt is het echt hartverwarmend om lovende kritiek te krijgen in het land dat als inspiratiebron gediend heeft voor onze muziek."