The Souljazz Orchestra @ Espace Senghor

Sinds The Souljazz Orchestra in 2007 de kreet "Mr. President? Are you listening, Mr. President?" de wereld in stuurde, heeft deze band onze on­ver­deelde aandacht. De afrobeat microbe uit Nigeria vond duidelijk haar weg tot bij deze zes Canadezen, maar ze gingen nog een stuk verder. Behalve afrobeat pur sang dippen ze hun funky sound ook in spirituele jazz, reggae, salsa dura en ook meer traditionele Afrikaanse genres. En met succes. Zeven jaar en vijf albums later is deze band uit Ottawa sterker dan ooit. Met het album Solidarity dachten we dat ze hun beste werk ooit hadden afgeleverd, maar dat was buiten Inner Fire gerekend die ons begin dit jaar terug van onze sokken blies. Toen deze frontstage reporter op rust vernam dat de vijf heren en dame terug op Belgische planken stonden, was er geen weg meer terug.

Een betere concertzaal als Espace Senghor in Etterbeek kon The Souljazz Orchestra zich niet wensen. Zowel buiten op het zonovergoten Jourdanplein als binnen in de zaal heerste een gezellige drukte. Terwijl DJ Reedoo zijn heerlijk krakend, tropisch & funky vinyl aan elkaar rijgde, wachtten we geduldig af met een verse mojito in de hand. Het was ondertussen bijna vijf jaar geleden dat we dit zeskoppig orkest aan het werk zagen op de African Night in Turnhout en de ijzersterke albums die ze intussen af­lever­den schepten uiteraard grote verwachtingen.

Ze openden hun set met een enigszins rustige versie van Kingdom Come, die het kunnen van het centrale blazerstrio in de verf zette. De set kabbelde rustig verder en het was pas bij One Life to Live dat de muzikale vonken oversloegen. "We only have one policy: everybody has to dance" ver­kon­digde Ray Murray vanachter zijn gigantische bariton­saxofoon en met kleppers als Agoya (aanstekelijke salsa dura) en Freedom No Go Die (onvervalste afrobeat) kwam nagenoeg iedereen in beweging, tot aan het publiek boven op het balkon toe. Een eerbetoon aan Fela Kuti in de vorm van een cover van Confusion — waar toetsenist Pierre Chrétien zich als een herboren Ray Manzarek ontplooide — kon uiteraard niet ontbreken. Halverwege de set namen ze nog even gas terug om zich daarna onvervaard in de up-tempo en uiterst aanstekelijke funky nummers te storten.

Tegen het einde van de set leek het onbegrijpelijk dat er slechts zes man op het podium stond, laat staan het mankeren van een bassist — hun collega afrobeatbands sleuren minstens twee- tot driemaal zoveel volk op het podium. Het ontbreken van een echte frontman/vrouw alsook prominente vocals maakt het er niet eenvoudiger op, maar daar leek niemand (onder­geteken­de incluis) zich aan te storen. Na de de apotheose met het heerlijke Braziliaanse Cartão Postal en Mr. President, het nummer die The Souljazz Orchestra op de afrobeat kaart zette, verlieten ze de büne om tot tweemaal toe terug te komen voor nog meer van dat lekkers. Dat op tropische muziekjes van wereldklasse geen nationaliteit, regio of continent staat, hebben deze Canadezen van The Souljazz Orchestra eens te meer bewezen.

reacties