Shaggy Dog Story

Als er door een uiteenlopend genre als wereldmuziek al een rode draad te trekken valt, zou je kunnen zeggen dat dit jaar er behoorlijk funky uitziet. Zeker Couleur café (George Clinton, James Brown, Sargento Garcia) en Polé Polé (Brooklyn Funk Essentials, New York Ska Jazz Ensemble) dansen op het scherp van afro-amerikaanse fusion. Ook reggae, dancehall en electronische varianten tot en met hiphop doen het uitstekend, bij voorbeeld op Festival Mundial, of Cameleon Festival. Sfinks doet altijd graag tegendraads, dus daar houden we even geen rekening mee (hoewel, hun line-up is inmiddels compleet, en daar prijkt nog een monument: Salif Keita, tussendoor toch maar even aanraden voor de liefhebbers van de troubadours van de hete zandvlaktes). Maar wat is er eigenlijk geworden van de reggaeton? Don Omar was vorig jaar nog de ster van de Antilliaanse Feesten. Dit jaar halen zij de mosterd van eigen bodem, met de Belgische reggaeton-DJ Chen die we kennen van reggaeton.be. Daarnaast vliegen ze de rappers van Immo over uit Curaçao om de clubtent op te pompen. Ondertussen ga ik een kijkje nemen aan de andere kant van de plas, om te zien hoe het de reggaeton standhoudt op Zuidamerikaanse bodem. Binnenkort nieuws. Binnenkort nemen we ook een wat diepere duik in het programma van de Antilliaanse feesten, maar deze post diende eigenlijk om nog eens een CDtje voor te stellen. Uit de donkere krochten van de Franse alternatieve scene. Kwestie van die ook wat zonlicht te gunnen.

De schijf in kwestie heet Shaggy Dog Story en belandde op een al even duistere manier in mijn CD speler. Dat betekent zoveel als een domme grap zonder pointe, en hoewel je de groep onrecht aan zou doen om de naam letterlijk te nemen, past het er wel bij. Ongecompliceerde, pretentieloze anarcho-ska-punk, lichtjes schizofreen en gespeend van al te veel ratio. Absurde teksten die je een visioen geven van een zootje ongeregeld dat zich te pletter amuseert in de opnamestudio. Maar desondanks mag het resultaat er best wezen. Zwalpend tussen punk, ska, reggae en kermiskramen. Ze halen ongetwijfeld een deel van hun mosterd bij Mano Negra, maar zouden niet misstaan naast Babylon Circus en neigen bij wijlen zelfs naar het zwitserse avant-garde collectief Godspeed You Black Emperor. Voor wie de platgetreden graag verlaat en geinteresseerd is in de franse muzikale catacomben.

reacties