Interview met Amparanoia @ AB
Meer dan twintig jaar na de release van El Poder De Machin, het debuutalbum van de band dat destijds voor een muzikale aardverschuivving zorgde in Spanje, staan Amparanoia er opnieuw. Hoog tijd voor een terugblik met frontvrouw Amparo Sanchez dus. Wij spraken haar net voor haar concert in de Brusselse Ancienne Belgique begin dit jaar, maar wie wil herkansen kan op zondag 30 juli aanstaande terecht op Couleur Café en daarna nog op zondag 18 juli op Polé Polé in Gent!Amparo, de reünie van Amparanoia was oorspronkelijk voorzien als een eenmalig evenement om het twintigjarige jubileum van El Poder de Machin, het debuutalbum van de band, in de verf te zetten. Ondertussen zijn we 2019 en toeren jullie nog steeds. Wat heeft je van gedachten doen veranderen?
Amparo Sanchez (vocals): "Zoals je net al aangaf, hadden we in 2017 een kleine tournee georganiseerd om het twintigjarige bestaan van El Poder de Machin te vieren, maar al snel moesten we vaststellen dat we van overal in Europa aanvragen begonnen binnen te krijgen om te komen spelen, terwijl wij enkel wat data in Spanje voorzien hadden en we hebben dan maar snel beslist om de feestelijkheden uit te breiden door wat data buiten Spanje toe te voegen. Die Europese tournee in 2018 heeft ons dankzij het warme onthaal van onze fans enorm veel positieve energie gegeven en om iets terug te doen zijn we dan ook de studio ingedoken en hebben we Vente Pa Barna, een nieuwe single, opgenomen. Die werd heel goed onthaald en dus volgde in augustus van vorig jaar No Me Olvides, een nummer dat meteen een grote respons kreeg vanuit de feministische beweging in Spanje. De populariteit van die twee singles zorgde opnieuw voor een vloed aan aanvragen voor optredens in gans Europa en dus staan we er in 2019 nog steeds. Dat wil echter niet zeggen dat ik daarom mijn solocarrière volledig on hold gezet heb, want ik ben volop bezig aan een nieuw album waarvoor ik samenwerkte met de Braziliaanse dichteres Maria Rezende en ik produceer andere artiesten zoals Aziza Brahim, maar ook minder bekende namen die ik dan verdeel op mijn eigen Mamita Records label. Ondertussen heb ik veel plezier met het vanonder het stof halen van die oude nummers van Amparanoia, nummers die bijna net zoveel voor onze fans betekend hebben als voor onszelf. Maar dat gezegd zijnde, heb ik net voor een solocarrière gekozen omdat ik mezelf niet eeuwig met Amparanoia van de ene in de andere tournee wilde storten. Ik had ook zin om eens wat anders te doen, iets meer intiems, kleinschaliger. Op dit moment kan ik echter alles combineren wat ik graag doe en dat is natuurlijk het ideale scenario waar ik al lang van droomde!"
Tegenwoordig heb je in Spanje en de rest van Europa en hele mestizo-scene, maar toen El Poder de Machin verscheen in 1997, was het één van de eerste albums in zijn genre. Hoe heb je toen de impact van het album aangevoeld?
Amparo Sanchez: "Toen El Poder de Machin verscheen trad ik nog gewoon in kleine zaaltjes op voor en publiek van niet meer dan veertig of vijftig personen. Maar je moet beseffen dat toen dit album verscheen het in Spanje voor een muzikale aardverschuiving zorgde en het publiek er letterlijk geen genoeg van kon krijgen, dus na enkele maanden stond ik plots in zalen met een publiek van meerdere duizenden personen! El Poder de Machin heeft het Spaanse muzieklandschap veranderd en inspireerde een hele generatie muzikanten om in onze voetsporen te treden, zelfs buiten de Spaanse landsgrenzen, want vandaag zijn er mestizo-bands in gans Europa en Latijns-Amerika actief. Aangezien ik tegenwoordig ook gelauwerd word voor het werk dat we met Amparanoia hebben gedaan (de BBC World Music Award in 2005 en Mejor Banda Sonora Empoderada op de XXI Edición de los Premios Mujeres Progresistas in 2018, red.), ben ik ervan overtuigd dat je de impact die dat album gehad heeft zeker niet mag onderschatten. Ik beschouw het als een eer, want Amparanoia is nooit een commerciële band geweest die veel airplay kreeg op de radio; alles wat we bereikt hebben was te danken aan onze eigen inzet en het enthousiasme van onze fans die ons steeds weer gesteund hebben."
De titel van het album, El Poder de Machin, verwijst naar de Cubaanse artiest Antonio Machin.
Amparo Sanchez: "Antonio Machin bracht vooral bolero's en emigreerde vanuit Cuba naar Spanje in de jaren dertig van de vorige eeuw, de woelige periode waarin de fascisten van Franco de macht grepen in Spanje. Omdat mijn ouders gek waren op zijn repertoire, ben ik opgegroeid met de stem van Machin; hij was zo aanwezig in onze huiskamer dat ik hem bijna begon te zien als een onzichtbaar lid van de familie (lacht). Toen ik me begon bezig te houden met de percussieritmes voor de nummers van El Poder de Machin, deden die mij onmiddellijk terugdenken aan zijn oeuvre vol maracas, bongo's en conga's. Voor El Coro De Mi Gente heb ik verschillende van mijn muzikale vrienden gevraagd om een nummer uit El Poder de Machin in een nieuw jasje te steken, en de titel van het album is opnieuw een ode aan een artiest, deze keer de Puerto Ricaanse salsa-zanger Hector Lavoe."
Voor El Coro De Mi Gente nodigde je inderdaad je muzikale reisgenoten van de afgelopen decennia uit om een nummer uit de tracklist van El Poder de Machin in een nieuw jasje te steken. Staat er voor jou een versie op het album die er op de een of andere manier bovenuit steekt?
Amparo Sanchez: "Ik beschouw natuurlijk alle versies op het album als een groot cadeau, maar ik moet tegelijk toegeven dat de versie die me het meest heeft aangegrepen wellicht één van de simpelste uitvoeringen in de tracklist is. Ik heb het over La Fiesta overgedaan door Fity & Titipaldis. Hij is erin geslaagd om dat nummer volledig te transformeren en naar zijn hand te zetten. Elke keer als ik ernaar luister, word ik opnieuw verrast door wat ik hoor. Origineel was La Fiesta een heel feministisch nummer over de dagelijkse strijd van de vrouw, en dat en man er dan net dat nummer uitpikt en er zo'n unieke versie van weet neer te zetten is echt buitengewoon."
Je bent geboren in Granada waar je je muzikale carrière begonnen bent als blueszangeres, maar op een bepaald moment besliste je om naar Madrid te verhuizen. Was dat precies omdat je muzikaal andere paden wilden verkennen of ben je op die paden terechtgekomen nadat je in Madrid in "barrios" of buurten als Malasaña en Lavapies terechtkwam?
Amparo Sanchez: "Voor ik tijdens mijn periode in Grenada in de blues-scene belandde, was er eerst nog Correcaminos, een rock-'n-roll/rockabilly project. Daarna volgde inderdaad Amparo & The Gang, een band met een repertoire dat een mix was van blues, soul, rock en jazz, maar het was pas toen ik in Madrid arriveerde dat ik kennismaakte met het rijke muziekverleden van Latijns-Amerika. Zoals net aangehaald maakte het repertoire van Antonio Machin al sinds mijn kindertijd deel uit van mijn muzikale opvoeding, maar in Madrid heb ik ook artiesten als Hector Lavoe, Mercedes Sosa, Chavela Vargas, La Lupe en vele anderen leren kennen. Hun muziek deed me in eerste instantie realiseren dat ik niet in het Engels hoefde te zingen maar me ook gewoon in mijn moedertaal het Spaans kon uitdrukken en dat hoewel ik gezegend was met een bluesy stemgeluid ik eigenlijk zelf kon kiezen welke genres, gaande van reggae, over punk en rock tot salsa, ik in mijn muziek wilde integreren. Samengevat: Madrid heeft mij dus echt de oren geopend! (lacht) In Granada had mijn mij al in het blues-hokje geduwd en op dat moment in mijn leven had ik er nog absoluut geen zin in om mij voor de rest van mijn carrière te laten beperken tot één genre en dus ben ik naar Madrid "gevlucht". Dat gezegd zijnde, toen ik in Madrid arriveerde heb ik eerst nog een tijdje bij een project gezeten dat Ampáranos del Blues heette en een repertoire speelde dat in het verlengde lag van wat ik al in Granada gedaan had. De gitarist van die band was Jairo Zavala, ondertussen beter bekend als Depedro. Toen mijn bandleden de eerste versies liet horen van de nummers die ik wilde gebruiken voor wat later Amparanoia geworden is, was Jairo de enige die enthousiast reageerde en me vertelde dat ik altijd op hem zou kunnen rekenen. Hij heeft woord gehouden en is sindsdien op elk Amparanoia album te horen geweest."
Men omschreef Amparanoia vaak als het vrouwelijke antwoord op Manu Chao…
Amparo Sanchez: "Die vergelijking, hoe flatterend ze ook bedoeld mag zijn, is toch wel enigszins bizar aangezien El Poder de Machin al in 1997 verscheen en Chao's Clandestino pas het licht zag in 1998! Je kunt je dus afvragen wie wie nu eigenlijk beïnvloed heeft. (lacht) Ik ben er ook zeker van dat men diezelfde vraag nooit aan Manu stelt. Maar bon, wat er ook van zij, het is waar dat ik Manu altijd als een leermeester beschouwd heb en ik denk dat dat omgekeerd ook geldt. We waren twee persoonlijkheden met een intense band die in haast perfecte symbiose samenwerkten aan een heleboel projecten. Tot op de dag van vandaag delen we een wederzijds respect, bewondering en een hoop gedeelde emoties."
Je hebt altijd gesteld zeker niet aan politiek te willen doen met je muziek, maar in 2000 ben je toch naar Mexico vertrokken om daar de Zapatistische beweging te gaan steunen.
Amparo Sanchez: "Voor mij had die beweging vooral een sociaal karakter en ik heb altijd sociale bewegingen waarmee ik me verwant voelde proberen te steunen. In politiek en particratie geloof ik zeker niet. Misschien dat een groen feministische partij me nog zou kunnen bekoren, maar de huidige politici denken alleen maar aan geld, economische belangen en macht; ze hebben geen greintje respect voor het volk dat ze geacht worden te vertegenwoordigen. In Spanje heb je nu wel Podemos, een partij die wortels heeft in de 15 mei-beweging of de Indignados ("verontwaardigden", red.) en hoewel ik ook voor hen aanvankelijk wel wat sympathie kon opbrengen, zelfs al was ik niet met al hun voorstellen akkoord, zijn ze ondertussen al heel wat van hun oorspronkelijke ziel en samenhang verloren. Mijn ontmoeting met de Zapatisten is zonder twijfel één van de scharniermomenten in mijn leven geweest, maar ik steun net zozeer de strijd van de Sahraoui in Westelijke-Sahara of die van de oorspronkelijke bewoners van Latijns-Amerika. Wat politiek betreft kan ik mijn visie echter niet beter samenvatten dan met de titel van een nummer van Manu Chao: Politik Kills (uit La Radiolina, Because Music, 2007, red.)!"
Na de release van Enchilao in 2003, heb je voor de eerste keer samengewerkt met de Amerikaanse band Calexico. Het begin van een relatie die tot op vandaag vruchten afwerpt.
Amparo Sanchez: "Mijn relatie met Calexico begon toen zij ons in 2003 uitnodigden om voor hen te openen in Rotterdam (in de Nighttown, red.). Om eerlijk te zijn had ik op dat moment totaal geen idee wie of wat Calexico was! (lacht) Joey (Burns, red.) had echter naar Enchilao geluisterd en was gek van het album. Toen we elkaar in Rotterdam ontmoetten voelden we onmiddellijk een sterke band; niet helemaal verwonderlijk natuurlijk want met mijn verleden in de blues en rockabilly had mijn carrière ook een Amerikaanse kant gehad. We zijn dan beginnen samenwerken en zo ontstond langzaam maar zeker een mooie vriendschap die tot op de dag van vandaag standhoudt. Sterker zelfs, ze zijn een deel van mijn familie geworden! De sound van Calexico is voor mij ook één van de inspiratiebronnen geweest om te stoppen met Amparanoia zodat ik me kon toeleggen op meer persoonlijke dingen en meer de melancholische toer op kon gaan. Na mijn besluit om voor een solocarrière te gaan hebben Joey en John (Covertino, red.) me onmiddellijk uitgenodigd om naar Tucson te komen en op te nemen in hun studio daar. Het resultaat was Tucson-Havana, verschenen in 2010 en in 2012 gevolgd door een tweede samenwerking, Alma De Cantaora."
Amparanoia en Amparo Sanchez zijn ondertussen ook onlosmakelijk verbonden met België, waar je al jaren samenwerkt met Via Lactea.
Trui Dewaele (Via Lactea): "Nadat we Manu Chao aan het werk zagen in Lille (in zaal Zénith, 7 juni 2001, red.) waren we zo onder de indruk dat we ons meteen afvroegen of er niet meer groepen waren die gelijkaardige muziek speelden. We hebben dan beslist om twee maanden verlof te nemen en naar Spanje te vertrekken om zelf te gaan ontdekken wat daar op muzikaal vlak bewoog. Op een bepaald moment zijn we zo in San-Sebastian in Baskenland beland waar we plots muziek hoorden die ons enorm aansprak. We deden navraag naar wie er op het podium stond en ik herinner me nog goed hoe ik de naam Amparanoia netjes in een notaboekje noteerde, een boekje dat ik thuis nog steeds als een kleine schat koester. De dag nadien zijn we dan één van de lokale platenwinkels ingedoken op zoek naar een album van de band en we zijn naar buiten gewandeld met de hele backcatalogus in onze zak! (lacht) Daarna hebben we ook nog onder andere Dusminguet en Ojos De Brujo ontdekt, bands waarvan we al eerder gehoord hadden, en zijn vol enthousiaste plannen teruggekeerd naar België. Piet (Decoster, red.) zat al in de muziek en programmatie en we zijn dan ook begonnen om te proberen om Amparo naar België te halen. Niet onmiddellijk evident, want we het internet stond toen nog in zijn kinderschoenen en een telefoonnummer van een contactpersoon hadden we ook niet. We hebben echter volhard in de boosheid en zes maanden later stond er een kleine tournee op poten langs zaaltjes als 4AD en Nijdrop maar ook cafeetjes zoals Manuscript in Oostende waar de band zijn allereerste Belgische concert speelde. Na die tournee toonden ook enkele festivals interesse en toen Amparanoia op een bepaald moment zonder management kwam te zitten hebben wij de teugels overgenomen. Doorheen de jaren is onze relatie eigenlijk beetje bij beetje en heel organisch gegroeid."
Als "moeder" van het genre moet ik je tenslotte toch ook naar je mening vragen over de ontwikkeling van de musica mestiza doorheen de jaren.
Amparo Sanchez: "Het is uitgegroeid tot een enorme scene, maar toch mis ik vrouwen in de musica mestiza, want het zijn bijna allemaal bands die volledig uit mannen bestaan en ik begrijp echt niet waarom. Als feministe moet me dat toch even van het hart!"
Je hebt ooit het verlangen uitgesproken om je eigen club annex restaurant op poten te zetten.
Amparo Sanchez: "Ja, en jaar na jaar komt de realisatie van die droom een stukje dichterbij. Ik droom van een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, iets lekkers eten en van muziek genieten; niet te groot, rustig en nog het liefst met een opnamestudio eraan want die heb ik nodig voor mijn producties! (lacht) Ik hoop binnenkort een geschikte locatie te vinden in het zuiden van Spanje en dan beginnen we eraan!"
Amparo Sanchez (vocals): "Zoals je net al aangaf, hadden we in 2017 een kleine tournee georganiseerd om het twintigjarige bestaan van El Poder de Machin te vieren, maar al snel moesten we vaststellen dat we van overal in Europa aanvragen begonnen binnen te krijgen om te komen spelen, terwijl wij enkel wat data in Spanje voorzien hadden en we hebben dan maar snel beslist om de feestelijkheden uit te breiden door wat data buiten Spanje toe te voegen. Die Europese tournee in 2018 heeft ons dankzij het warme onthaal van onze fans enorm veel positieve energie gegeven en om iets terug te doen zijn we dan ook de studio ingedoken en hebben we Vente Pa Barna, een nieuwe single, opgenomen. Die werd heel goed onthaald en dus volgde in augustus van vorig jaar No Me Olvides, een nummer dat meteen een grote respons kreeg vanuit de feministische beweging in Spanje. De populariteit van die twee singles zorgde opnieuw voor een vloed aan aanvragen voor optredens in gans Europa en dus staan we er in 2019 nog steeds. Dat wil echter niet zeggen dat ik daarom mijn solocarrière volledig on hold gezet heb, want ik ben volop bezig aan een nieuw album waarvoor ik samenwerkte met de Braziliaanse dichteres Maria Rezende en ik produceer andere artiesten zoals Aziza Brahim, maar ook minder bekende namen die ik dan verdeel op mijn eigen Mamita Records label. Ondertussen heb ik veel plezier met het vanonder het stof halen van die oude nummers van Amparanoia, nummers die bijna net zoveel voor onze fans betekend hebben als voor onszelf. Maar dat gezegd zijnde, heb ik net voor een solocarrière gekozen omdat ik mezelf niet eeuwig met Amparanoia van de ene in de andere tournee wilde storten. Ik had ook zin om eens wat anders te doen, iets meer intiems, kleinschaliger. Op dit moment kan ik echter alles combineren wat ik graag doe en dat is natuurlijk het ideale scenario waar ik al lang van droomde!"
Tegenwoordig heb je in Spanje en de rest van Europa en hele mestizo-scene, maar toen El Poder de Machin verscheen in 1997, was het één van de eerste albums in zijn genre. Hoe heb je toen de impact van het album aangevoeld?
Amparo Sanchez: "Toen El Poder de Machin verscheen trad ik nog gewoon in kleine zaaltjes op voor en publiek van niet meer dan veertig of vijftig personen. Maar je moet beseffen dat toen dit album verscheen het in Spanje voor een muzikale aardverschuiving zorgde en het publiek er letterlijk geen genoeg van kon krijgen, dus na enkele maanden stond ik plots in zalen met een publiek van meerdere duizenden personen! El Poder de Machin heeft het Spaanse muzieklandschap veranderd en inspireerde een hele generatie muzikanten om in onze voetsporen te treden, zelfs buiten de Spaanse landsgrenzen, want vandaag zijn er mestizo-bands in gans Europa en Latijns-Amerika actief. Aangezien ik tegenwoordig ook gelauwerd word voor het werk dat we met Amparanoia hebben gedaan (de BBC World Music Award in 2005 en Mejor Banda Sonora Empoderada op de XXI Edición de los Premios Mujeres Progresistas in 2018, red.), ben ik ervan overtuigd dat je de impact die dat album gehad heeft zeker niet mag onderschatten. Ik beschouw het als een eer, want Amparanoia is nooit een commerciële band geweest die veel airplay kreeg op de radio; alles wat we bereikt hebben was te danken aan onze eigen inzet en het enthousiasme van onze fans die ons steeds weer gesteund hebben."
De titel van het album, El Poder de Machin, verwijst naar de Cubaanse artiest Antonio Machin.
Amparo Sanchez: "Antonio Machin bracht vooral bolero's en emigreerde vanuit Cuba naar Spanje in de jaren dertig van de vorige eeuw, de woelige periode waarin de fascisten van Franco de macht grepen in Spanje. Omdat mijn ouders gek waren op zijn repertoire, ben ik opgegroeid met de stem van Machin; hij was zo aanwezig in onze huiskamer dat ik hem bijna begon te zien als een onzichtbaar lid van de familie (lacht). Toen ik me begon bezig te houden met de percussieritmes voor de nummers van El Poder de Machin, deden die mij onmiddellijk terugdenken aan zijn oeuvre vol maracas, bongo's en conga's. Voor El Coro De Mi Gente heb ik verschillende van mijn muzikale vrienden gevraagd om een nummer uit El Poder de Machin in een nieuw jasje te steken, en de titel van het album is opnieuw een ode aan een artiest, deze keer de Puerto Ricaanse salsa-zanger Hector Lavoe."
Voor El Coro De Mi Gente nodigde je inderdaad je muzikale reisgenoten van de afgelopen decennia uit om een nummer uit de tracklist van El Poder de Machin in een nieuw jasje te steken. Staat er voor jou een versie op het album die er op de een of andere manier bovenuit steekt?
Amparo Sanchez: "Ik beschouw natuurlijk alle versies op het album als een groot cadeau, maar ik moet tegelijk toegeven dat de versie die me het meest heeft aangegrepen wellicht één van de simpelste uitvoeringen in de tracklist is. Ik heb het over La Fiesta overgedaan door Fity & Titipaldis. Hij is erin geslaagd om dat nummer volledig te transformeren en naar zijn hand te zetten. Elke keer als ik ernaar luister, word ik opnieuw verrast door wat ik hoor. Origineel was La Fiesta een heel feministisch nummer over de dagelijkse strijd van de vrouw, en dat en man er dan net dat nummer uitpikt en er zo'n unieke versie van weet neer te zetten is echt buitengewoon."
Je bent geboren in Granada waar je je muzikale carrière begonnen bent als blueszangeres, maar op een bepaald moment besliste je om naar Madrid te verhuizen. Was dat precies omdat je muzikaal andere paden wilden verkennen of ben je op die paden terechtgekomen nadat je in Madrid in "barrios" of buurten als Malasaña en Lavapies terechtkwam?
Amparo Sanchez: "Voor ik tijdens mijn periode in Grenada in de blues-scene belandde, was er eerst nog Correcaminos, een rock-'n-roll/rockabilly project. Daarna volgde inderdaad Amparo & The Gang, een band met een repertoire dat een mix was van blues, soul, rock en jazz, maar het was pas toen ik in Madrid arriveerde dat ik kennismaakte met het rijke muziekverleden van Latijns-Amerika. Zoals net aangehaald maakte het repertoire van Antonio Machin al sinds mijn kindertijd deel uit van mijn muzikale opvoeding, maar in Madrid heb ik ook artiesten als Hector Lavoe, Mercedes Sosa, Chavela Vargas, La Lupe en vele anderen leren kennen. Hun muziek deed me in eerste instantie realiseren dat ik niet in het Engels hoefde te zingen maar me ook gewoon in mijn moedertaal het Spaans kon uitdrukken en dat hoewel ik gezegend was met een bluesy stemgeluid ik eigenlijk zelf kon kiezen welke genres, gaande van reggae, over punk en rock tot salsa, ik in mijn muziek wilde integreren. Samengevat: Madrid heeft mij dus echt de oren geopend! (lacht) In Granada had mijn mij al in het blues-hokje geduwd en op dat moment in mijn leven had ik er nog absoluut geen zin in om mij voor de rest van mijn carrière te laten beperken tot één genre en dus ben ik naar Madrid "gevlucht". Dat gezegd zijnde, toen ik in Madrid arriveerde heb ik eerst nog een tijdje bij een project gezeten dat Ampáranos del Blues heette en een repertoire speelde dat in het verlengde lag van wat ik al in Granada gedaan had. De gitarist van die band was Jairo Zavala, ondertussen beter bekend als Depedro. Toen mijn bandleden de eerste versies liet horen van de nummers die ik wilde gebruiken voor wat later Amparanoia geworden is, was Jairo de enige die enthousiast reageerde en me vertelde dat ik altijd op hem zou kunnen rekenen. Hij heeft woord gehouden en is sindsdien op elk Amparanoia album te horen geweest."
Men omschreef Amparanoia vaak als het vrouwelijke antwoord op Manu Chao…
Amparo Sanchez: "Die vergelijking, hoe flatterend ze ook bedoeld mag zijn, is toch wel enigszins bizar aangezien El Poder de Machin al in 1997 verscheen en Chao's Clandestino pas het licht zag in 1998! Je kunt je dus afvragen wie wie nu eigenlijk beïnvloed heeft. (lacht) Ik ben er ook zeker van dat men diezelfde vraag nooit aan Manu stelt. Maar bon, wat er ook van zij, het is waar dat ik Manu altijd als een leermeester beschouwd heb en ik denk dat dat omgekeerd ook geldt. We waren twee persoonlijkheden met een intense band die in haast perfecte symbiose samenwerkten aan een heleboel projecten. Tot op de dag van vandaag delen we een wederzijds respect, bewondering en een hoop gedeelde emoties."
Je hebt altijd gesteld zeker niet aan politiek te willen doen met je muziek, maar in 2000 ben je toch naar Mexico vertrokken om daar de Zapatistische beweging te gaan steunen.
Amparo Sanchez: "Voor mij had die beweging vooral een sociaal karakter en ik heb altijd sociale bewegingen waarmee ik me verwant voelde proberen te steunen. In politiek en particratie geloof ik zeker niet. Misschien dat een groen feministische partij me nog zou kunnen bekoren, maar de huidige politici denken alleen maar aan geld, economische belangen en macht; ze hebben geen greintje respect voor het volk dat ze geacht worden te vertegenwoordigen. In Spanje heb je nu wel Podemos, een partij die wortels heeft in de 15 mei-beweging of de Indignados ("verontwaardigden", red.) en hoewel ik ook voor hen aanvankelijk wel wat sympathie kon opbrengen, zelfs al was ik niet met al hun voorstellen akkoord, zijn ze ondertussen al heel wat van hun oorspronkelijke ziel en samenhang verloren. Mijn ontmoeting met de Zapatisten is zonder twijfel één van de scharniermomenten in mijn leven geweest, maar ik steun net zozeer de strijd van de Sahraoui in Westelijke-Sahara of die van de oorspronkelijke bewoners van Latijns-Amerika. Wat politiek betreft kan ik mijn visie echter niet beter samenvatten dan met de titel van een nummer van Manu Chao: Politik Kills (uit La Radiolina, Because Music, 2007, red.)!"
Na de release van Enchilao in 2003, heb je voor de eerste keer samengewerkt met de Amerikaanse band Calexico. Het begin van een relatie die tot op vandaag vruchten afwerpt.
Amparo Sanchez: "Mijn relatie met Calexico begon toen zij ons in 2003 uitnodigden om voor hen te openen in Rotterdam (in de Nighttown, red.). Om eerlijk te zijn had ik op dat moment totaal geen idee wie of wat Calexico was! (lacht) Joey (Burns, red.) had echter naar Enchilao geluisterd en was gek van het album. Toen we elkaar in Rotterdam ontmoetten voelden we onmiddellijk een sterke band; niet helemaal verwonderlijk natuurlijk want met mijn verleden in de blues en rockabilly had mijn carrière ook een Amerikaanse kant gehad. We zijn dan beginnen samenwerken en zo ontstond langzaam maar zeker een mooie vriendschap die tot op de dag van vandaag standhoudt. Sterker zelfs, ze zijn een deel van mijn familie geworden! De sound van Calexico is voor mij ook één van de inspiratiebronnen geweest om te stoppen met Amparanoia zodat ik me kon toeleggen op meer persoonlijke dingen en meer de melancholische toer op kon gaan. Na mijn besluit om voor een solocarrière te gaan hebben Joey en John (Covertino, red.) me onmiddellijk uitgenodigd om naar Tucson te komen en op te nemen in hun studio daar. Het resultaat was Tucson-Havana, verschenen in 2010 en in 2012 gevolgd door een tweede samenwerking, Alma De Cantaora."
Amparanoia en Amparo Sanchez zijn ondertussen ook onlosmakelijk verbonden met België, waar je al jaren samenwerkt met Via Lactea.
Trui Dewaele (Via Lactea): "Nadat we Manu Chao aan het werk zagen in Lille (in zaal Zénith, 7 juni 2001, red.) waren we zo onder de indruk dat we ons meteen afvroegen of er niet meer groepen waren die gelijkaardige muziek speelden. We hebben dan beslist om twee maanden verlof te nemen en naar Spanje te vertrekken om zelf te gaan ontdekken wat daar op muzikaal vlak bewoog. Op een bepaald moment zijn we zo in San-Sebastian in Baskenland beland waar we plots muziek hoorden die ons enorm aansprak. We deden navraag naar wie er op het podium stond en ik herinner me nog goed hoe ik de naam Amparanoia netjes in een notaboekje noteerde, een boekje dat ik thuis nog steeds als een kleine schat koester. De dag nadien zijn we dan één van de lokale platenwinkels ingedoken op zoek naar een album van de band en we zijn naar buiten gewandeld met de hele backcatalogus in onze zak! (lacht) Daarna hebben we ook nog onder andere Dusminguet en Ojos De Brujo ontdekt, bands waarvan we al eerder gehoord hadden, en zijn vol enthousiaste plannen teruggekeerd naar België. Piet (Decoster, red.) zat al in de muziek en programmatie en we zijn dan ook begonnen om te proberen om Amparo naar België te halen. Niet onmiddellijk evident, want we het internet stond toen nog in zijn kinderschoenen en een telefoonnummer van een contactpersoon hadden we ook niet. We hebben echter volhard in de boosheid en zes maanden later stond er een kleine tournee op poten langs zaaltjes als 4AD en Nijdrop maar ook cafeetjes zoals Manuscript in Oostende waar de band zijn allereerste Belgische concert speelde. Na die tournee toonden ook enkele festivals interesse en toen Amparanoia op een bepaald moment zonder management kwam te zitten hebben wij de teugels overgenomen. Doorheen de jaren is onze relatie eigenlijk beetje bij beetje en heel organisch gegroeid."
Als "moeder" van het genre moet ik je tenslotte toch ook naar je mening vragen over de ontwikkeling van de musica mestiza doorheen de jaren.
Amparo Sanchez: "Het is uitgegroeid tot een enorme scene, maar toch mis ik vrouwen in de musica mestiza, want het zijn bijna allemaal bands die volledig uit mannen bestaan en ik begrijp echt niet waarom. Als feministe moet me dat toch even van het hart!"
Je hebt ooit het verlangen uitgesproken om je eigen club annex restaurant op poten te zetten.
Amparo Sanchez: "Ja, en jaar na jaar komt de realisatie van die droom een stukje dichterbij. Ik droom van een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, iets lekkers eten en van muziek genieten; niet te groot, rustig en nog het liefst met een opnamestudio eraan want die heb ik nodig voor mijn producties! (lacht) Ik hoop binnenkort een geschikte locatie te vinden in het zuiden van Spanje en dan beginnen we eraan!"