Underdog World Strike!


Een en ander wordt duidelijk als blijkt dat niemand minder dan Steve Albini als producer van dienst mocht optreden. De sound van Albini is meer dan een begrip in het audio-wereldje. Op zijn indrukwekkende lijstje van opnameprojecten staan kleppers als Nirvana en de Pixies. Op optredens van zijn eigen groep Shellac beweert hij trouwens dat hij de snaren van zijn gitaar in limonade kookt voor die unieke sound 🙂. Geen wonder dus dat Underdog World Strike over het algemeen meer klinkt als grunge dan wereldmuziek. De rauwe gitaar en zware bassen en drums versmelten naadloos met een snerpende viool en meeslepende accordeon. Het resultaat is pure en pompende energie in geweldige nummers als Sally en 60 revolutions. Maar ook tragere nummers, zoals het reggae-achtige Immigrant Punk of Oh No (horen we daar flamenco-invloeden?) klinken uitstekend.
Zelf geven ze ondermeer credits aan Manu Chao en the Clash. Geen wonder dus dat ze meteen aan Mano Negra doen denken. De frontman heeft met zijn foute snor meer weg van de bassist van Think of One dan Manu Chao, maar de tomeloze energie van hun live act komt regelrecht uit de Hell of Patchinko. Ik was dan ook niet verrast toen ik stootte op een geweldige balkan versie van Mano Negra's klassieker Mala Vida, die we je uiteraard niet willen onthouden.