Omar Perry - Man Free

Omar Perry - Man FreeOp tropicalidad.be durven we het talent van eigen bodem wel eens in de schijnwerpers zetten. Van de Skyblasters en Savana Station tot Campina Reggae, de vlaamse klei (of de kempense zandgrond) blijkt een dankbare voedingsbodem voor reggae riddims. Of dat lokale talent er mee voor gezorgd heeft dat het nageslacht van Bob Marley's mentor zijn muzikale hoofdkwartier in de Brusselse Dansaertstraat zou opslaan is een open vraag, maar wij rouwen er niet om. Pieter kreeg de vibes van Omar Perry al voor zijn lens op Couleur Café en wie hem daar miste krijgt nog een handvol herkansingen, van Sint-Niklaas tot Reggae Geel. Wij doen het ondertussen met Man Free, 's mans eerste solo-album.

Omar Perry op Couleur Café 2008Over inspiratie kan Omar Perry wellicht niet klagen. Hij was amper 6 toen hij zijn bescheiden debuut maakte op 's vaders platen. Lee "Scratch" Perry, de legendarische songschrijver en enfant terrible van de reggae, kreeg in Jamaica heel wat schoon volk over de vloer. Legendes als Max Romeo, Junior Murvin en Bob Marley waren kind aan huis. Geen wonder dat zoonlief besloot om in zijn vader's voetsporen te treden.

Maar dat bleek minder vanzelfsprekend, en toen zijn jeugdgroepje The Upsetter Juniors op de klippen liep, besloot hij de wereld in te trekken als DJ en one man-sound system. Na op zijn eentje een reggae-scene uit de grond gestampt te hebben in Ghana als DJ van de nationale radio, probeerde hij het in Brussel. Met het nodige succes, want hij DJ'de als support act bij zowat elke grote naam die voorbijkwam, van Sly & Robbie tot Buju Banton en Horace Andy.

Na jaren DJ'en heeft Omar Perry dus eindelijk een eigen plaat uit. Net als bij de jonge generatie Marley kiest Perry ook voor dancehall en ragga boven de roots reggae van zijn vader. Zelf sta ik daar nu niet zo voor te springen, maar Man Free mag er best wezen. Een melodisch en gevarieerd plaatje, met een paar sterke nummers, zoals de opener Man Free, Rasta Meditation, en mijn favoriet Ghetto Life. Ook een paar zijstapjes, zoals de ska van Ska-Ta-Fright, of de leuke bewerking van Harry Belafonte's Cocoanut Woman. En nog zo'n onvermijdelijke stempel: de drumlijn van Women Love Me is rasechte Sly Dunbar-stijl. Klasse.

Handenvol kijk- en luisterplezier op de myspace pagina's van het album, en ook alvast een reeks nieuwe singles .

reacties


Reactie
Je kan gebruik maken van Emoticons en Textile-opmaak.
Naam E-mail (wordt niet gepubliceerd) Website (optioneel)
spamquiz: Wat zijn de eerste twee letters van tropicalidad.be?