Interview met Kocani Orkestar in de Roma
Met hun album The Ravished Bride bewees Kočani Orkestar nog steeds een van de meest swingende zigeunerfanfares uit de Balkan te zijn. Toen we vernamen dat ze gingen neerstrijken in de Antwerpse Roma moesten wij dan ook niet lang nadenken. Net voor het concert spraken we bandleader Djeladin Demirov nog even backstage.Djeladin, jullie recentste album werd geproduceerd door Stéphane Karo en Vincent Kenis van Divano Productions. Zij staan erom bekend steeds de grenzen van de traditionele zigeunermuziek te willen verleggen. Zijn jullie altijd te vinden voor de dingen die zij voorstellen?
Djeladin Demirov (klarinet & zang): "Daar gaan al wel eens wat onderhandelingen aan vooraf, vooral omdat het niet altijd even simpel is voor ons om hun ideeen naar de praktijk om te zetten. Geen enkele muzikant bij Kočani Orkestar kan muziek lezen of schrijven, dus moet we alles op het gehoor aanleren."
Het nieuwe album heeft The Ravished Bride als titel meegekregen en na Alone At My Wedding is het al het al jullie tweede album met het trouwfeest als thema. Jullie reizen nu al enkele jaren de wereld rond, hoeveel van wat Kočani brengt heeft nog te maken met die oorspronkelijke trouwerijtradities?
Djeladin Demirov: "Bijna alle muziek die wij brengen is op de een of andere manier geïnspireerd door de trouwfeesten waar de zigeunerbands traditioneel ten dans speelden. Sommige van de nummers die wij spelen zijn herwerkte versies van heel oude traditionals. En of we nu ergens op een festival spelen of op een plaatselijk trouwfeest, onze muziek klinkt exact hetzelfde."
Kocani Orkestar kreeg voor het eerst internationale bekend toen jullie meespeelden in Emir Kusturica's Time Of The Gypsies (Dom Za Vesanje, 1988, red.). Recenter werd jullie nummer Siki Siki Baba gebruikt voor de film Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan. Wat vond je van die film? Het is natuurlijk een komedie maar hij hing nu niet bepaald een flatterend beeld op van het leven in Oost-Europa.
Djeladin Demirov: "Dat ons nummer gebruikt werd voor de soundtrack van die film was zowat de beste promotiecampagne die we ons hadden kunnen indenken. Het is niet de meest conventionele film, da’s waar, maar dat heeft eigenlijk weinig of geen impact gehad op ons of onze muziek."
De bezetting van de groep heeft de laatste jaren een aantal serieuze veranderingen ondergaan...
Djeladin Demirov: "Dat klopt, laat me je snel even de geschiedenis van de groep vertellen. Van in het begin heeft er altijd een familie de leiding gehad over de band. Toen Kočani Orkestar werd opgericht was dat de Veliovi famillie met Naat Veliov als bandleider. Toen hij besloot om op te stappen werd zijn plaats ingenomen door Ismael Saliev, de lead saxofonist en vandaag is het mijn familie, de Demirovi clan, die de band leidt. Persoonlijk was ik geen al te grote fan van de vorige bandleaders van Kočani. Ik heb nog samengewerkt met Ismael Saliev en ik vond hem een zelfingenomen man die altijd zat op te geven over zijn eigen prestaties. Toen ik het overnam als bandleader heb ik onmiddellijk besloten niet dezelfde fouten te maken; mijn hoofdbekommernis is dat iedereen zich goed volt in de band zodat er goede muziek gemaakt kan worden."
Op festivals heb ik backstage al vaak muzikanten van verschillende zigeunerbands zien verbroederen en samenspelen. Ze doen het zo makkelijk lijken, maar is het dat ook werkelijk?
Djeladin Demirov: "Als je weet hoe je je instrument moet hanteren wel ja. We hebben net een project gedaan waarin we samenwerkten met twee Italiaanse muzikanten, de trompettist Paolo Fresu en Antonello Salis, een pianist. Die jongens zijn jazzmuzikanten dus we moesten onze stijlen op een of andere manier laten samenvloeien. Een goede muzikant luistert, interpreteert wat hij hoort en speelt daar vervolgens zijn eigen improvisaties op. Dat is ons ambacht nu eenmaal, dus voor ons is het zeker niet moeilijk nee."
Jullie werken nu al een tijdje samen met een nieuwe lead vocalist (Ajnur Azizov, red). Hoe hebben jullie hem precies gevonden?
Djeladin Demirov: "In Kočani, het dorp waar wij vandaan komen, kent werkelijk iedereen iedereen. Het is een heel hechte gemeenschap. Als wij op zoek zijn naar een nieuwe zanger of muzikant duikt er binnen de kortste keren altijd wel iemand op. (lacht)"
Historisch gezien heeft de muziek die jullie spelen zijn wortels in de Turkse militaire kapellen uit het Ottomaanse Rijk. Het is een deel van de geschiedenis dat in West Europa gemakkelijk vergeten wordt, maar op een bepaald ogenblik strekten de grenzen van dat rijk zich uit tot ver in Oostenrijk. Is er buiten de muziek nog veel van die Turkse cultuur overgebleven in de Balkan?
Djeladin Demirov: "Ja, absoluut. Om maar een voorbeeld te geven, alle bandleden van Kočani spreken Turks. Muzikaal gesproken is die erfenis het duidelijkst in Macedonië. In Kroatië en Slovenië gebruiken ze helemaal niet dezelfde instrumenten dan bij ons.
Jullie komen uit Macedonië, een deel van het voormalig Joegoslavië, een regio die lange tijd alleen maar bekend stond vanwege de vele burgeroorlogen die er woedden. Hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Heeft het veel impact gehad op de band?
Djeladin Demirov: "Neen, eigenlijk niet. De oorlog vond eigenlijk vooral plaats in Bosnië, Servië en Kroatië. Wij zijn gelukkig van het ergste geweld gespaard gebleven en we zijn zowat heel die periode op lokale feesten en trouwerijen blijven spelen."
Macedonië is nu een onafhankelijke staat. Is er ondertussen veel veranderd?
Djeladin Demirov: "We zijn nog steeds geen lidstaat van de Europese Unie, dus veel dingen zijn eigenlijk hetzelfde gebleven. Als wij willen reizen hebben we voor veel landen nog steeds een visum nodig en dat kan de zaken nog al eens bemoeilijken voor ons. Ik houd me niet graag met politiek bezig, maar deel uitmaken van de Europese Unie zou volgens mij toch een serieuze stap in de goede richting zijn."
Djeladin Demirov (klarinet & zang): "Daar gaan al wel eens wat onderhandelingen aan vooraf, vooral omdat het niet altijd even simpel is voor ons om hun ideeen naar de praktijk om te zetten. Geen enkele muzikant bij Kočani Orkestar kan muziek lezen of schrijven, dus moet we alles op het gehoor aanleren."
Het nieuwe album heeft The Ravished Bride als titel meegekregen en na Alone At My Wedding is het al het al jullie tweede album met het trouwfeest als thema. Jullie reizen nu al enkele jaren de wereld rond, hoeveel van wat Kočani brengt heeft nog te maken met die oorspronkelijke trouwerijtradities?
Djeladin Demirov: "Bijna alle muziek die wij brengen is op de een of andere manier geïnspireerd door de trouwfeesten waar de zigeunerbands traditioneel ten dans speelden. Sommige van de nummers die wij spelen zijn herwerkte versies van heel oude traditionals. En of we nu ergens op een festival spelen of op een plaatselijk trouwfeest, onze muziek klinkt exact hetzelfde."
Kocani Orkestar kreeg voor het eerst internationale bekend toen jullie meespeelden in Emir Kusturica's Time Of The Gypsies (Dom Za Vesanje, 1988, red.). Recenter werd jullie nummer Siki Siki Baba gebruikt voor de film Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan. Wat vond je van die film? Het is natuurlijk een komedie maar hij hing nu niet bepaald een flatterend beeld op van het leven in Oost-Europa.
Djeladin Demirov: "Dat ons nummer gebruikt werd voor de soundtrack van die film was zowat de beste promotiecampagne die we ons hadden kunnen indenken. Het is niet de meest conventionele film, da’s waar, maar dat heeft eigenlijk weinig of geen impact gehad op ons of onze muziek."
De bezetting van de groep heeft de laatste jaren een aantal serieuze veranderingen ondergaan...
Djeladin Demirov: "Dat klopt, laat me je snel even de geschiedenis van de groep vertellen. Van in het begin heeft er altijd een familie de leiding gehad over de band. Toen Kočani Orkestar werd opgericht was dat de Veliovi famillie met Naat Veliov als bandleider. Toen hij besloot om op te stappen werd zijn plaats ingenomen door Ismael Saliev, de lead saxofonist en vandaag is het mijn familie, de Demirovi clan, die de band leidt. Persoonlijk was ik geen al te grote fan van de vorige bandleaders van Kočani. Ik heb nog samengewerkt met Ismael Saliev en ik vond hem een zelfingenomen man die altijd zat op te geven over zijn eigen prestaties. Toen ik het overnam als bandleader heb ik onmiddellijk besloten niet dezelfde fouten te maken; mijn hoofdbekommernis is dat iedereen zich goed volt in de band zodat er goede muziek gemaakt kan worden."
Op festivals heb ik backstage al vaak muzikanten van verschillende zigeunerbands zien verbroederen en samenspelen. Ze doen het zo makkelijk lijken, maar is het dat ook werkelijk?
Djeladin Demirov: "Als je weet hoe je je instrument moet hanteren wel ja. We hebben net een project gedaan waarin we samenwerkten met twee Italiaanse muzikanten, de trompettist Paolo Fresu en Antonello Salis, een pianist. Die jongens zijn jazzmuzikanten dus we moesten onze stijlen op een of andere manier laten samenvloeien. Een goede muzikant luistert, interpreteert wat hij hoort en speelt daar vervolgens zijn eigen improvisaties op. Dat is ons ambacht nu eenmaal, dus voor ons is het zeker niet moeilijk nee."
Jullie werken nu al een tijdje samen met een nieuwe lead vocalist (Ajnur Azizov, red). Hoe hebben jullie hem precies gevonden?
Djeladin Demirov: "In Kočani, het dorp waar wij vandaan komen, kent werkelijk iedereen iedereen. Het is een heel hechte gemeenschap. Als wij op zoek zijn naar een nieuwe zanger of muzikant duikt er binnen de kortste keren altijd wel iemand op. (lacht)"
Historisch gezien heeft de muziek die jullie spelen zijn wortels in de Turkse militaire kapellen uit het Ottomaanse Rijk. Het is een deel van de geschiedenis dat in West Europa gemakkelijk vergeten wordt, maar op een bepaald ogenblik strekten de grenzen van dat rijk zich uit tot ver in Oostenrijk. Is er buiten de muziek nog veel van die Turkse cultuur overgebleven in de Balkan?
Djeladin Demirov: "Ja, absoluut. Om maar een voorbeeld te geven, alle bandleden van Kočani spreken Turks. Muzikaal gesproken is die erfenis het duidelijkst in Macedonië. In Kroatië en Slovenië gebruiken ze helemaal niet dezelfde instrumenten dan bij ons.
Jullie komen uit Macedonië, een deel van het voormalig Joegoslavië, een regio die lange tijd alleen maar bekend stond vanwege de vele burgeroorlogen die er woedden. Hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Heeft het veel impact gehad op de band?
Djeladin Demirov: "Neen, eigenlijk niet. De oorlog vond eigenlijk vooral plaats in Bosnië, Servië en Kroatië. Wij zijn gelukkig van het ergste geweld gespaard gebleven en we zijn zowat heel die periode op lokale feesten en trouwerijen blijven spelen."
Macedonië is nu een onafhankelijke staat. Is er ondertussen veel veranderd?
Djeladin Demirov: "We zijn nog steeds geen lidstaat van de Europese Unie, dus veel dingen zijn eigenlijk hetzelfde gebleven. Als wij willen reizen hebben we voor veel landen nog steeds een visum nodig en dat kan de zaken nog al eens bemoeilijken voor ons. Ik houd me niet graag met politiek bezig, maar deel uitmaken van de Europese Unie zou volgens mij toch een serieuze stap in de goede richting zijn."