Mala Vita - In Exilio
Onze noorderburen van Mala Vita maken er geen geheim van waar ze hun mosterd halen. Hun patchanka — zeker live — klinkt als een bonte fusie van Mano Negra, Gogol Bordello en Roy Paci. Net twee jaar na hun debuutplaat Disorganizatta stuurden ze vorige maand En Exilio de wereld in. Het plaatje ademt evengoed de sfeer van stoffige achterstraatjes van Napels als de weidse panorama's van Kusturica's films, rokerige nachtclubs in Bosnië (of Den Haag zo je wil) of de zwoele late uurtjes van een geslaagd zomerfestival. In Exilio ligt sterk in de lijn van zijn voorganger, al lijken de aanstekelijke Italiaanse lyrics van Mickael Franci nog wat steviger geschraagd op felle punkgitaar of zware reggaebassen.
Werd Disorganizatta nog geproduced door Gambeat, voor En Exilio gingen ze er alleen voor. Die zelfverzekerdheid straalt ook van de plaat af. De verwijzingen naar hun muzikale voorbeelden zijn nooit ver weg, van de gepatenteerde mix van lome reggae en razende punk van Manu Chao (Give it Up), en de chaotische balkanpop van Goran Bregovic (Sljivovica) tot de getormenteerde dub van Mano Negra's Casa Babylon (Silent Regiment). Maar daarmee brouwen ze een heel eigen stijl die drijft op melancholische accordeon, hoekige baslijnen, sombere gitaarriffen en het occasionele sampletje.
En Exilio verwijst naar asielzoekers en andere ontheemden die, net als de meeste bandleden, hun thuisland achterlieten. Die melancholische en getormenteerde ondertoon broedt in de teksten en heel wat van de nummers. Maar daarboven drijft een tomeloze energie, die ze hopelijk live kwijt kunnen op menig zomerfestival. De ideale soundtrack voor een imaginaire road-movie door zuid-oost Europa. Want voor Mala Vita is zelfs god een Gipsy.
Update: op 14 mei staat Mala Vita op de planken van OC De Vonke in Kortrijk.