Couleur Café 2009 - zondag
De kristallen jubileumeditie van Couleur Café kon op een recordopkomst rekenen. Gespreid over drie dagen (waarvan twee uitverkocht) lokte het 20 jaar jonge urban wereldmuziekfestival niet minder dan 73.000 enthousiastelingen naar het uiterst gezellig aangekleede Brusselse festivalterrein. Voor het eerst kon er tijdens het festival gekampeerd worden en hoe het er daar aan toe ging hebben we niet uit eerste hand. Als avontuurlijk aangelegde muziekliefhebbers kampeerden we — net zoals op vrijdag en zaterdag — liever frontstage. Daar ging het er ook bijzonder warm aan toe en dan hebben we het niet alleen over het stralend festivalweer. Tijd voor deel drie van ons festivalverslag, dat naar goede gewoonte rijkelijk voorzien is van kijkmateriaal.De eerste halte op de laatste concerttour was al direct goed raak. Met enige nostalgie zag ik uit naar de set van de Franse (met Kaapverdische en Congolese roots) rappers van Nèg' Marrons. Vier jaar geleden ontdekt op Couleur Café en ook dit jaar ging het dak van de Univers tent — op een onchristelijk vroeg uur — er van af. Hun met reggae geïnjecteerde hiphop brachten ze met de nodige cool en deden het zweet in het rond gutsen, zowel op als voor het podium. Bouge encore! De openingsact op de Titan stage was voorbehouden voor Marie Daulne, de ongekroonde koningin van de Belgisch-Congolese wereldmuziek die op de allereerste Couleur Café editie haar doorbraakconcert speelde. Haar band Zap Mama kende evenveel incarnaties als het aantal verschillende kapsels van de flamboyante frontmadam en hun set ging door diezelfde muzikale evolutie: van a capella over beatbox en soukous tot spetterende funk — met hier en daar een muzikale knipoog naar de overleden poplegende.
De ontdekkingstocht ging verder richting Fiesta tent. De violist van het franse Louise Attack viste enkele rappers uit de levendige hiphop scene in Senegal en vormde samen Ben'Bop. En het resultaat mag er wezen: een frisse sound doorspekt met snedige vocalen. Weer eentje om te onthouden. Vorig jaar wilde het niet lukken, maar dit jaar was de Kaapverdische diva Cesaria Evora wél van de partij. Met haar 68 lentes verwachten we uiteraard geen opzweepende show, maar haar morna brengt ze als geen ander. Ontroerend en meesterlijk heupwiegend, kortom de ideale soundtrack voor een zonnige zondagnamiddag. In de Fiesta tent terug aanstormend talent, deze keer uit Lissabon. Terrakota is het Portugese antwoord op de Spaanse mestiza scene en net zoals op hun album proefden we een niet onaardige portie Afrikaanse ingrediënten in hun genrehutsepot, die ze met evenveel overtuiging als élégance serveerden.
De Bénabar hype lieten we voor wat het was en marcheerden richting Univers tent voor Patrice, de wederhelft van Ayo die we vrijdag op het Titan podium aantroffen. De Afro-Germaanse singer-songwriter beschikt over een een apart stemgeluid en zijn ietwat afgevijlde reggae vult dat perfect aan. Een straffe songschrijver én entertainer waarvoor de overvolle tent met genoegen uit zijn dak ging. In de Fiesta tent terug een authentieke act van Afrikaanse bodem, uit de Congolese Kasaï regio om precies te zijn. De Kasaï Allstars serveerden hun ruwe, repetitieve en psychedelische sound met behulp van eigenhandig gebricoleerde instrumenten, traditionele dans en een hemelsbrede glimlach. De allerlaatste act op het boombox-podium was weggelegd voor de heren en dames van Groundation, een ietwat aparte reggae-band uit de VS. Ze verzoenen roots reggae met jazz elementen en hoewel hun ge-freestyle niet altijd even hapklaar blaasden ze mij finaal van mijn sokken. Een ijzersterke afsluiter.