Ebo Taylor & Shakara United @ Trix
geschreven door
tim op 20 februari 2013 in de rubriek
Frontstage 
Het was alweer een poos geleden dat we u nog eens
frontstage meenamen voor een avondje tropisch muzikaal vertier. Een dubbelconcert met
Shakara United (België) en
Ebo Taylor (Ghana) in de Antwerpse
Trix leek ons de ideale gelegenheid om uit onze winterslaap te ontwaken. Ons relaas van deze funky avond werd doorspekt met wat beeldmateriaal van
Peter Gevers — waarvoor dank!
De heren (en dame) van
Shakara United baren binnenkort hun eerste langspeler en dus wordt vooral gefocust op nummers uit de tracklist van dat debuutalbum. Voorprogramma spelen is nooit gemakkelijk en het duurt dan ook tot het derde nummer, het Latin gekleurde
Terra Prometida eer de eerste danspassen in het publiek een feit zijn. In het daarop volgende
Women, Women, Women zorgt een te lang in djembe-percussie overgaand psychedelisch aandoend intermezzo voor een wat rommelig effect. Dat wordt echter meteen weer goed gemaakt met
Music & Family waarin het geluid van de zware baritonsaxofoon van
Stefaan Blancke lekker vet doorklinkt. Voor
Kukunanatzi wordt snel een ommetje gemaakt langs de Zuid-Afrikaanse townships en met
Bukom Mashie, een cover van het
gelijknamige nummer van Oscar Sulley & The Uhuru Dance Band zit de stomende set er alweer op. Het zaallicht gaat al aan, maar dat is buiten Shakara United gerekend die voor bisnummer
Modern Times nog snel Gregor Terror (
Antwerp Gispy Ska Orchestra,
Gregor Terror & The Calypso Gigolos) het podium opsleuren voor het verzorgen van de vocals. Antwerpse afro-anarchie op zijn best!
In de set van headliner van de avond, het Ghanese
highlife- en
afrobeatmonument
Ebo Taylor, pikken wij in vanaf het derde nummer (interviewverplichtingen... u weet wel) en merken meteen hoe verdomd moeilijk het is om highlife- en afrobeatnummers te herkennen als je het gebezigde
pidgin Engels niet goed machtig bent. Mits enige inspanning slaagt ondergetekende daar af en toe toch in en de setlist blijkt vooral te bestaan uit nummers die uit
Love And Death en
Appia Kwa Bridge komen, Taylor's twee recentste releases op het Duitse
Strut Records. Ebo wordt geruggensteund door Odapajan (niet Bonze Konkoma dus zoals
twee jaar terug in het Zuiderpershuis), een band die een strak spelend samenraapsel blijkt te zijn van leden van het Duitse Afrobeat Academy en Afrikaanse (Ghanese?) muzikanten waaronder Taylor's zoon Henry die zich op een indrukwekkende manier ontfermt over orgel en keyboard en ook nog een deel van de vocals voor zijn rekening neemt. We herkennen nummers als
Love And Death,
Mizin (waarin vooral de bluesy gitaarsolo van Ebo Taylor opvalt) en het funky
Ayesama. Bij het laatste nummer uit de set,
Tamfo Nyi Ekyir, gooit Ebo de beentjes al eens goed los en na een eerste akoestisch bisnummer (highlife-nummer
Yaa Amponsah) verdwijnt Taylor tijdens afsluiter
Heaven zelfs in het publiek om het aanwezige vrouwelijke schoon van zijn danskunnen te overtuigen. Heet, zweterig en stomend avondje Afrikaanse funk voor een helaas maar half gevulde Trix!
De heren (en dame) van Shakara United baren binnenkort hun eerste langspeler en dus wordt vooral gefocust op nummers uit de tracklist van dat debuutalbum. Voorprogramma spelen is nooit gemakkelijk en het duurt dan ook tot het derde nummer, het Latin gekleurde Terra Prometida eer de eerste danspassen in het publiek een feit zijn. In het daarop volgende Women, Women, Women zorgt een te lang in djembe-percussie overgaand psychedelisch aandoend intermezzo voor een wat rommelig effect. Dat wordt echter meteen weer goed gemaakt met Music & Family waarin het geluid van de zware baritonsaxofoon van Stefaan Blancke lekker vet doorklinkt. Voor Kukunanatzi wordt snel een ommetje gemaakt langs de Zuid-Afrikaanse townships en met Bukom Mashie, een cover van het gelijknamige nummer van Oscar Sulley & The Uhuru Dance Band zit de stomende set er alweer op. Het zaallicht gaat al aan, maar dat is buiten Shakara United gerekend die voor bisnummer Modern Times nog snel Gregor Terror (Antwerp Gispy Ska Orchestra, Gregor Terror & The Calypso Gigolos) het podium opsleuren voor het verzorgen van de vocals. Antwerpse afro-anarchie op zijn best!
In de set van headliner van de avond, het Ghanese highlife- en afrobeatmonument Ebo Taylor, pikken wij in vanaf het derde nummer (interviewverplichtingen... u weet wel) en merken meteen hoe verdomd moeilijk het is om highlife- en afrobeatnummers te herkennen als je het gebezigde pidgin Engels niet goed machtig bent. Mits enige inspanning slaagt ondergetekende daar af en toe toch in en de setlist blijkt vooral te bestaan uit nummers die uit Love And Death en Appia Kwa Bridge komen, Taylor's twee recentste releases op het Duitse Strut Records. Ebo wordt geruggensteund door Odapajan (niet Bonze Konkoma dus zoals twee jaar terug in het Zuiderpershuis), een band die een strak spelend samenraapsel blijkt te zijn van leden van het Duitse Afrobeat Academy en Afrikaanse (Ghanese?) muzikanten waaronder Taylor's zoon Henry die zich op een indrukwekkende manier ontfermt over orgel en keyboard en ook nog een deel van de vocals voor zijn rekening neemt. We herkennen nummers als Love And Death, Mizin (waarin vooral de bluesy gitaarsolo van Ebo Taylor opvalt) en het funky Ayesama. Bij het laatste nummer uit de set, Tamfo Nyi Ekyir, gooit Ebo de beentjes al eens goed los en na een eerste akoestisch bisnummer (highlife-nummer Yaa Amponsah) verdwijnt Taylor tijdens afsluiter Heaven zelfs in het publiek om het aanwezige vrouwelijke schoon van zijn danskunnen te overtuigen. Heet, zweterig en stomend avondje Afrikaanse funk voor een helaas maar half gevulde Trix!
