Zondag op Feest in het Park 2006
Afgelopen zondag ben ik mijn festival-parcours gaan afsluiten op het Feest in het Park in Oudenaarde. De afsluiter komt vrij vroeg dit jaar want Hove live (op 2 september) is van mijn verlanglijstje gesukkeld en dat heeft veel te maken met het feit dat ze onverhoopt naast de Belgische première van Ky-Mani Marley grepen. Ook Fiesta Mundial moet ik met spijt in het hart aan mij laten voorbij gaan — hopelijk slaagt mijn kompaan er wel in een kijkje te gaan nemen in Balen, maar meer daarover later. Nu is Feest in het Park niet het meest exquise wereldmuziek-festival, maar op de laatste dag vielen er toch heel wat tropische klanken te rapen voor de aandachtige festival-hopper. Op de vroege vooravond opende Le grand mix (de grote tent voor de vrienden) de spreekwoordelijke deuren met de met moeite uitgeslapen mannen van de Internationals, maar in no time kregen ze het nog minder uitgeslapen jonge volkje in Oudenaarde aan het springen. We kennen hun uitstekende live-reputatie ondertussen al, maar toch blijven ze opnieuw verbazen, die doorgewinterde ska-predikanten met hit-waardige nummers als Wonders of the world.
De kleine tent, ofte Bar Bizar, mocht de hele dag rap en hiphop van allerlei slag en stoot herbergen. Zo kregen we achtereenvolgens Skeemz (urban hiphop uit Gent die niet kijken op een frontmadam meer of minder), Members of Marvelas (licht ontvlambare crossover jazz-funk met twee MC's, alstublieft) en de westvlaamse rhymes van 't Hof van Commerce voorgeschoteld met een rij special appearances waaronder niemand minder dan Gabriel Rios — dat lijkt een gewoonte te worden van meneer Rios, die ook al even kwam meezingen met Michael Franti op Pukkelpop.
Na enig geploeter door het slijk wat ooit een festivalterrein moest geweest zijn zag je het koper van de Youngblood Brass Band al van ver schitteren in de spots van de grote tent. Deze negen-koppige fanfare uit de VS programmeren is op zijn minst een gedurfde zet, maar bleek een schot in de roos! Zes blazers en drie percussionisten waarvan er eentje er af en toe een rap door gooide. Het klonk verrassend fris en een summiere compilatie en een schijfje op onze 
De man waarvoor ik eigenlijk kwam mocht de Bar Bizar afsluiten, Jamaican dancehall-style! Vergezeld van een of ander rastafari-relikwie in de vorm van een houten stokje raasde en huppelde Anthony B als een bezetene over het podium en bracht zijn onversneden dancehall moeiteloos aan de man. Af en toe sneed hij ook zoetere koek aan die bij mij wat in het verkeerde keelgat belandde, al hapte het publiek gretig toe. 
Voor de afsluiter in de grote tent kwam het podium ettelijke vierkante meters te kort, maar met de hulp van een binnenhuisarchitect hebben ze alle leden van El Tattoo del Tigre toch on stage gekregen. Een grootse, over-the-top mambo show is het handelsmerk van dit collectief uit Havantwerpen, maar met mijn sympathie zijn ze toch niet gaan lopen. Sorry, mannen.