Nilza Costa @ UN PEU

Het laatste concertverslag op deze pagina's dateert ondertussen alweer van in april van 2019 (!) en we zijn dan ook maar al te blij om, ondanks de recente COVID-19 ver­strengingen, toch weer opnieuw voor u het live-circuit te kunnen induiken. Afgelopen vrijdag trokken we naar Brussel voor een "kamerconcert" van de naar Italië uitgeweken Braziliaanse Nilza Costa.

UN PEU, dat zichzelf omschrijft als een "cultureel schoonheidssalon", is een op zijn minst unieke locatie. De intieme concertruimte, die plaats biedt aan zowat 25 personen, bevindt zich in de kelderverdieping van wat ooit een gewone woning moet geweest zijn, knus ingericht en van boven tot onder volgestouwd met bric-à-brac. Geen slechte locatie voor een concert van Nilza Costa, want ook tijdens de gloriedagen van de bossa nova, het Braziliaanse antwoord op de Noord-Amerikaanse jazz, kwamen muzikanten vaak samen in elkaars appartementen op de Copacabana in Rio de Janeiro.

Dat gezegd zijnde, liggen de wortels van Nilza's muziek natuurlijk wel helemaal elders. Costa groeide op in Salvador da Bahia en werd al op jonge leeftijd doorhaar grootmoeder ingewijd in de riten en gezangen van de candomblé-cultus. Nilza Costa en haar driekoppige begeleidingsband (Daniele Santimone - gitaar, Gianfilippo Invincibile - drums en Maurizio Piancastelli - toetsen/melodica/trompet) speelt die avond twee sets en wij pikken in bij het begin van de laatste.

Openen doet het kwartet met Triade, een nummer uit Roots (FonoFabrique, 2016) dat live verwordt tot een mix van stevige free jazz en een candomblé-evocatie. Ook het Afrikaans getinte Clandestino komt uit datzelfde album en eindigt live met een uitstekende trompetsolo van Maurizio Piancastelli, meteen gevolgd door Resistance, de opener uit haar nieuwe langspeler Le Notti Di San Patrizio/Distorção Do Tempo die live overvloeit in een eigen interpretatie van Angola, de klassieker van Cesaria Evora. Deze keer is het gitarist Daniele Santimone die mag schitteren met een afsluitende solo. Eveneens uit Le Notti Di San Patrizio/Distorçã Do Tempo komt Oselu Ko Ni Se, dat we in onze recensie van het album nog samenvatten als "een spoken word aanklacht tegen het onethische en leugenachtige gedrag van veel hedendaagse politici". Uit Revolution, Rivoluzione, Revolução (FonoFabrique, 2014) krijgen we Afoxé Do Amor, het meest naar traditionele Braziliaanse samba nijgende nummer uit de hele set. Besluiten doet Nilza met Oya Ko Ro of Canta Per Oya, een nummer opgedragen aan Yansa, de orisha van de stormen, bliksem en passies; opnieuw in candomblé sferen dus en zo is de cirkel mooi rond.

Het leuke gesprek dat we met Nilza hadden net voor het concert heeft u nog van ons tegoed!

reacties