Atongo Zimba - Barefoot in the sand
Getokkel op traditionele Afrikaanse snaarinstrumenten, we hebben er een zwak voor. Zo denken we aan Toumani Diabaté op de kora, Bassekou Kouyaté op de ngoni en recentelijk ontdekten we ook Rajery en zijn valiha. Atongo Zimba past perfect in dat rijtje, al bleef het wat stil rond deze Ghanees sinds we hem in het Zuiderpershuis en op de jongste Polé Polé editie tegen het lijf liepen. Enkel op tropicalidad.be althans, want Atongo Zimba zelf heeft allerminst stilgezeten. Zonder we het doorhadden lag Barefoot in the sand, opvolger van Ook op Barefoot in the sand speelt Atongo Zimba zijn twee grootste troeven uit: een typerende doorleefde, nasale stem in combinatie met indrukwekkend getokkel op een kleurrijk tweesnarig instrument dat naar de naam molo of koliko luistert en dat qua klank misschien nog het meest aanleunt bij de West-Afrikaanse ngoni.
Met zijn recentste album keert Atongo terug naar zijn roots en de songs die hij als troubadour in Ghana zong. De orchestratie is dan ook voornamelijk akoestisch en ademt een onstpannen, zonnige zondagmorgen sfeer uit. Het openingsnummer Ti zaa tari sum la be-em (wat zoveel wil zeggen als "we have good and bad in us" en na enige oefening wonderbaarlijk lekker bekt) illustreert het zorgeloos & kabbelend karakter van deze plaat perfect. Saaliba wan Toghe ("People always talk") springt er wat mij betreft uit: het nummer is een stuk energieker dan zijn companen en zet de het samenspel van de koliko en gitaar in de verf. De zeven minuten lange afsluiter Guuse, en sugro ("Slow down") lijkt op het eerste zicht een vreemde keuze, al klampt het nummer je minuut per minuut meer aan. Barefoot in the sand is zo'n plaat die hoe langer hoe beter smaakt en doet ons in ieder geval alweer uitkijken naar een live performance van deze man. Op cdbaby.com krijg je alvast wat voorsmaakjes voorgeschoteld. Bedien u.