Vieux Farka Toure - Fondo

Als het aan vader Touré had gelegen, was zoonlief maar mooi uit de muziekbussiness weggebleven. Ali Farka beschouwde zichzelf ook maar een mango-boer die in zijn vrije tijd wat op zijn gitaar tokkelde. Maar Vieux Farka Touré's volharding, en het mentorschap van niemand minder dan Toumani Diabaté beslisten er anders over. Gelukkig maar. In Fondo schudt hij de laatste schaduw van zijn vader van zich af, en zet hij frisse, eigentijdse desert blues in de schijnwerpers. Hier en daar een stevige streep electrische basgitaar, af en toe wat uitgebreidere percussie, maar nog steeds heel veel schroeiend woestijnzand herinneren er nog maar eens aan dat de Mississippi nog steeds in West-Afrika ontspringt .

In Fondo trekt Vieux Farka Touré de lijn van zijn eponymische debuutalbum, en de erfenis van zijn vader vakkundig door. De typische eldere maar hoekige gitaarrifs geschraagd op Malinese percussie, in het bijzonder die magische calabash drum, vormen de rode draad doorheen het album. En dat leidt tot klassiekers als Fafa, Walé of het heerlijk oeverloze Slow Jam. Maar subtiel legt Vieux Farka nieuwe accenten. Een aantal songs krijgen een stevigere bas en drumlijn mee, zoals het vinnige Ai Haïra, of de opgefriste traditional Walé. Hier en daar vinden we zelfs een gewaagd experimentje, zoals de kruising van reggae en desert blues in Diaraby Magni.

Maar het hoogtepunt is wat mij betreft Paradise, een instrumental duet met Toumani Diabaté. Dat nummer roept de geesten op van In the Heart of the Moon, de samenwerking tussen Ali Farka Touré en Toumani Diabaté die naar onze mening één van de onbetwiste mijlpalen blijft in de recente Malinese muziekgeschiedenis. En dát is geen kleine prestatie.

Al bij al een plaatje dat we nog wel tegenkomen in de eindejaarslijstjes. Voor­smaakjes zijn te vinden op 's mans website, op six degrees en de titelsong en een making-of krijg je in bijlage.

reacties