Colora festival 2016

Het is van de duistere begindagen van tropicalidad.be geleden dat we present tekenden voor Colora festival. Lichtjes schandalig — niet in het minst omdat dit exotisch stadsfestival plaats­vindt in Leuven, de thuisstad van ondergetekende frontstage reporter. Ondertussen is Colora aan haar 26ste editie toe en afficheert de line-up als een "driedaagse muzikale wereldreis". En inderdaad, de vier wind­streken waren wel degelijk vertegenwoordigd in het gevarieerd programma. We keken, luisterden en doen met graagte uit de doeken wat we op die muzikale wereldreis tegenkwamen.

vrijdag

Beginnen doen we in Mali, Senegal en België met het trio Bao Sissoko, Moussa Niang & Wouter Vanden­abeele. Kora-speler Bao Sissoko deelde nog de planken met Baaba Maal en Moussa Niang zong nog in het Sym­mets­ric Orchestra van Toumani Diabaté — geen geringe referenties dus. Muzikaal avonturier slash violist Wouter Vanden­abeele duelleerde met Bao en aanvankelijk leek Moussa er voor spek en bonen bij te zitten, maar tegen het einde van de set kwam de vocalist behoorlijk straf uit de hoek. Een ingetogen, maar boeiend concert waarbij je het woestijnzand bijna tussen de tenen kon voelen. Volgende halte: Peru/België met Chicos y Mendez. Op hun sound plakken ze zelf het etiket "alterlatino", maar wat ons betreft heeft het veel weg van de sound van de Barcelonese mestizo scene. Van het betere soort welteverstaan, want deze aimabele bende zette een swingende set neer op Colora. Een solide band, dartele songs, pretentieloos en een positieve boodschap, zo hebben we het graag. Sympa qua.

zaterdag

Op de tweede festivaldag terug twee concerten op het reisplan. Eerste halte bij Sunny After Moon, een homegrown reggae, ska en punkband die het liefst plankgas geeft. Een band met aardig wat potentieel en talent in de rangen, maar wat ons betreft was hun set iets te rechtdoor en bij wijlen slordig. Maar eerlijk is eerlijk: we keken heimelijk meer uit naar Oghene Kologbo & World Squad, een oudgediende bij Afrika 70, een van de befaamde begeleidingsbands van afrobeat grondlegger Fela Kuti. Na de soundcheck sprak hij: "the sunshine may be gone, but the sun is still shining in us", en dat was niet gelogen. Zijn goed geöliede belgeleidingsband speelde met tonnen passie en de twee strategisch frontaal geplaatste backing vocals deden de aloude afrobeat danstraditie alle eer aan — net zoals vorig jaar trouwens op Copacobana festival. Frontman en door­gewinter­de gitarist Oghene bleek opvallend spraakzaam en beroerde menig hart en heup bij de Colora-gangers die het duidelijk ook konden smaken. Klokslag elf uur moesten ze er onder lichte politiedwang er de stekker uit trekken. Spijtig, want wat ons betreft hadden zo nog wel even mogen doorgaan.

zondag

De finale festivaldag werd overschaduwd door een overtrokken hemel, kou en nattigheid. Desondanks vond een handvol festivalganger toch nog de weg naar de Zevensprong in hartje Leuven en voor het allerlaatste concert konden ook wij aanschuiven. Met hun laatste langspeler Kilo Gipsyska is Antwerp Gipsy-Ska Orkestra terug van weggeweest. Het is zo'n 5 jaar geleden dat we Gregor Engelen en de zijnen nog op de planken troffen. Aan talent geen gebrek bij deze heren: aan de sax Nathan Daems (frontman van Black Flower) en achter de drums Roel Poriau (all-round producer en ex-Think of One). Hoewel het nieuwe album iets toegankelijker klinkt dan de voorgaande leek dat voor het eerste deel van de set niet direct op te gaan — al hoort u ons allerminst klagen. Enfant terrible for life Gregor Terror leidde zijn kornuiten door een boeiende set die geleidelijk aan feestelijker, swingender en dansbaarder werd. Alleen de trompetpartijen van de front­man moesten we missen. Eindigen deden ze met voetenstampers als Kalashnikov van Goran Bregovic en het betere werk van Kocani Orkestar. Daarmee zetten ze een punt achter de jongste editie van Colora festival. Wat dacht je van een even gevarieerde line-up volgend jaar, met een tikkeltje meer zon?

reacties