In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat… Sonico Production… (Dia de los Muerto…): De Mexicaanse El Dia de los Muertos was voor het ee…
In 2008 debuteerde de Guineese deerne Sayon Bamba met Mod'Vakance waarvan de sprankelende titeltrack tot op heden bijblijft. Drie jaar later heeft ze haar opvolger Dougna klaar. De openingstrack Mogho magni doet vermoeden dat ze haar sound heeft ondergedompeld in een electronica-bad, al wordt het snel duidelijk dat dit slechts één van de vele muzikale experimenten op Dougna is — het ene al succesvoller dan andere. De hartvochtige blik van Sayon Bamba op de albumhoes ligt duidelijk in het verlengde van de boodschap die ze met Dougna de wereld wil insturen: een universele aanklacht tegen onrecht. Zo gaat Dougna over verwaarloosde kinderen en is L'excisée een regelrechte aanklacht tegen vrouwenbesnijdenis — waarmee ze zich aansluit bij tal van andere gelijkgestemde artiesten zoals Tiken Jah Fakoly, Toumani Diabaté en Geoffrey Oryema met hun Non à l'Excision. Ondanks de vele en uiteenlopende muzikale uitstapjes (waaronder rap, reggae, electronica en een verdwaalde doedelzak) blijven we met Dougna toch wat op onze honger zitten.
Uit goede bron hebben we vernomen dat Sayon Bamba live een aanrader is, dus rep u op 31 maart naar de Pythagoras in Brussel, alwaar ze haar nieuw album zal voorstellen.
Als reggaefanaat in hart en nieren is La Cherga, met hun mix van pop, Balkan beats, dub en reggae, zowat de favoriete Balkan-fusion act van ondergetekende. Met Revolve tekent La Cherga voor een tweede album en het grootste verschil met hun debuut Fake No More is wellicht de komst van de Bosnische Adisa Zvekic, die als frontvrouw Irina Karamarkovic vervangt en zo gelijk voor een nieuw geluid in de band zorgt. Revolve klinkt vooral minder luchtig en poppy dan voorganger Fake No More. One is bijvoorbeeld een serieus zwaar door metal beïnvloed nummer waarvoor de band hulp kreeg van Almir Hasanbegovic vocalist bij het Bosnische Dubioza Kolektiv. De kracht van La Cherga zit net in het feit dat ze blijven evolueren iets wat ze zelf met een knipoog aangeven in de titel van dit nieuwe album. Een korte sneak preview als afsluiter.
Shakin' Weld is weer uit zijn winterslaap ontwaakt en dat is traditioneel het moment waarop Zjef ons graag warm maakt voor nieuwe ontdekkingen die de komende zomer her en der op de Vlaamse wereldmuziekpodia te zien zullen zijn. Eentje daarvan is het ChileenseJuana Fé, in hun thuisland al megapopulair en nu ook goed op weg om het internationaal te gaan maken. Met hun derde langspeler La Makinita ("het machientje", red.) lijken ze het album af te leveren dat ze altijd al hadden willen maken. Het album wordt opgedragen aan Lucio Urtubia een Spaans anarchist en berucht valsemunter, die zijn leven wijdde aan de strijd tegen het grootkapitaal en de supermachten. Daarmee is de inhoudelijke toon van La Makinita meteen gezet: vaak links geïnspireerde teksten (Yankee Man, La Makinita, No Era Cecilia) verpakt in een reeks stijlen gaande van cumbia over reggae tot rock en salsa. Leuk extraatje voor diegenen die nog steeds van een album in fysieke vorm houden zijn de prachtige illustraties van de hand van Pablo de la Fuente (voor meer kan u terecht op flickr.com/delafuentegalvez). Bring em' on Zjef, wij zijn er klaar voor!
Belangrijker is wellicht dat Aurelio Laru Beya ("op het strand", red.) deels in Senegal ging opnemen. In 2009 koos Youssou N'Dour Aurelio uit als zijn protegé in het kader van het Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. Tijdens zijn verblijf in Dakar leerde Martinez ook de leden van Orchestra Baobab kennen en vocalisten Rudy Gomis en Balla Sidibé zijn dan ook op twee nummers van het album te horen. Ons favoriete nummer op Laru Beya is echter Ineweyu, een duet met Njaaya een jonge Senegalese uit de lokale nu soul- en hiphopscene en wat ondergetekende betreft de echte ontdekking op dit album. De sfeer opsnuiven kan met dezestukjesvideo.
Drie jaar na Diaspora Hi-Fi is Watcha Clan terug met Radio Babel (al was er ondertussen nog wel het remix-album Diaspora Remixed dat helaas niet tot op onze desk geraakte), een album dat, zoals de titel al enigszins aangeeft, zo mogelijk nog eclectischer is dan zijn voorganger. Leuk extraatje is bovendien dat de clan deze keer samenwerkte met een hoop goed volk (voor het fantastische Gypsy Dust met Balkanfanfare par excellence Fanfare Ciocarlia, Viens Viens met de koning van de piano orientale Maurice El Medioni en op het stevige Fever Is Rising met oud-speler Mehdi Haddab van Speed Caravan). Zeer aanstekelijk plaatje!
Voor de opvolger van het supervetteIn A Town Called Addis uit 2008 koos Nick Page aka. Dubulah toch enigszins voor een andere invalshoek en het tweede album van Dub Colossus is dan ook vooral een stuk gevarieerder geworden dan zijn voorganger. De echt trippy dubtracks zijn tot een minimum herleid (Dub Will Tear Us Apart, Wehgene) en er is opvallend veel plaats voor het soort Ethio-jazz dat we ook kennen van grondlegger Mulatu Astatke (een sound die op het ogenblik trouwens hipper dan hip is). Tenslotte zijn er in het rijtje tracks op Addis Through The Looking Glass zowaar ook twee covers van klassieke reggaenummers terug te vinden. Satta Massagana was oorspronkelijk een eerbetoon van de Abyssinians aan de Amhaarse taal en door van dit reggae-anthem nu een Ethiopische versie te produceren maakt Dubulah de cirkel mooi rond. Uptown Top Ranking, de poppy classic van meidenduo Althea & Donna wordt hier een ode aan Ethiopië ("This is how we do, Ethiopia coming through!"). Het verrassingseffect van het eerste album is duidelijk weg, maar Dubulah zorgde met Addis Through The Looking Glass voor een oerdegelijke opvolger.
Wie het tropicalidad.benieuws een beetje volgt had misschien al gemerkt dat het Portugese-streep-Mozambikaanseafrobeatcollectief Cacique '97 een nieuwe EP wereldkundig had gemaakt. Op zich weinig wereldschokkend, ware het niet dat Chapa 97 gratis en volstrekt legaal te downloaden is én de laatste weken haast vastgelijmd lijkt in mijn virtuele platenspeler. Op het openingsnummer Chapa 97 (genoemd naar de Toyota busjes die in Mozambique dienst doen als openbaar vervoer) weet Cacique '97 een subtiele samba toets te vervlechten in hun prima afrobeat groove: smooth, meesterlijk verslavend en wat bij betreft een zomerhit van formaat. American Cop is een stuk ruwer, niet enkel de sound maar ook de boodschap is stuk minder gepolijst: American Cop, you got to stay away from Irak, away from Afghanistan, away from Palestine, financing war in Africa. Verder vinden we op de EP nog live versies van enkele Braziliaans gekruide afrobeat tunes uit hun naamloos debuutalbum uit 2009, dat bij deze toch wat moet onderdoen voor deze swingende EP. Downloaden, die hap!
Voor wie net als ondergetekende al reikhalzend begint uit te kijken naar de volgende editie van Europalia, dat vanaf dit najaar zowaar Brazilië in de kijker zet, kan deze Oi! A Nova Musica Brasileira! wel eens het ideale opwarmertje zijn. We kunnen u nu al melden dat muziekcurator Zjakki Willems (zie ook Radio 1) allerminst zinnens is om weer dezelfde Braziliaanse muziekmonumenten op te voeren en koste nog moeite zal sparen om ons kennis te laten maken met de hipste trends in het Braziliaanse muzieklandschap. En laat dat nu net zijn wat het nagelnieuwe Mais Um Discos label ook voor ogen had met deze dubbelaar. Veertig nummers voeren u langs een hoop genres (rock, dub, electro, maar evengoed minder bekende zoals manguebeat, tecnobrega, carimbo of punk-forró) en namen waarvan u waarschijnlijk nog nooit gehoord heeft (en wij evenmin om eerlijk te zijn).
Leerden wij Green Queen Music hier bij tropicalidad.be vooral kennen dankzij een reeks Balkangerelateerde albums, dan slaat het label voor hun recentste release een heel andere richting in. Vaste medewerker Luca Gatti aka. Dr. Cat ging de roots van zijn wederhelft achterna en kwam zo bij onze tegenvoeters in Nieuw-Zeeland terecht alwaar hij tot zijn vreugde een bloeiende reggae- en dubscene mocht ontdekken. Voor fans van Fat Freddy's Drop, nog steeds het bekendste exportproduct uit de Niew-Zeelandse reggaescene, is dat natuurlijk al lang geen verrassing meer, maar buiten een track van het ons ook niet onbekende The Black Seeds, biedt Dub Zealand toch vooral een hoop materiaal van voor ons nog nobele onbekenden; iets wat deze soundtrip trouwens niets minder interessant maakt. Leuke ontdekkingsreis voor wie de Kiwi-dub beter wil leren kennen! Hier vind je alvast enkele voorproefjes.
Straatmuzikanten zijn natuurlijk altijd onderweg en dus troffen we de bende ongeregeld van onze favoriete Belgische mestizo-formatie Los Callejeros dan maar in het Antwerpse Centraal Station!
Wie de passage van Jan Leyers in het Roma-ghetto van Krakau gezien heeft (De Weg Naar Het Avondland, aflevering 10, CANVAS/VPRO), weet dat de Roma-zigeuners ons landje wel kunnen smaken. Het zou ons alvast niets verbazen moest de muzikale reputatie van Antwerp Gipsy-Ska Orkestra daar voor iets tussenzitten. De Antwerpse feestfanfare levert met I Lumia Mo Kher ("de wereld is mijn huis", red.) de opvolger voor hun alweer uit 2007 daterende debuut Tuttilegal af, maar dit kleine meesterwerkje doet die eersteling eigenlijk meteen vergeten of op zijn minst catalogeren als een beginnerexperiment. Antwerp Gipsy-Ska Orkestra is op I Lumia Mo Kher duidelijk volwassen geworden en dat wij niet de enige zijn die die mening zijn toegedaan mag blijken uit het feit dat de band genoeg respect kan afdwingen in Roma-middens om zigeunerveteranen als Kocani Orkestar of Marko Markovic moeiteloos voor een samenwerking te kunnen strikken.
Grupo Lokito, één van de leukste Congolese projecten van de laatste jaren, komt vreemd genoeg niet uit Congo, maar werd uit de grond gestampt in Londen door de Engelse salsapianiste Sara McGuinness. De band brengt een geslaagde mengeling van soukous, Afrikaanse salsa en rumba en klinkt ons alvast authentiek in de oren. Ensengo Ya Ko Bina, de titel va dit debuutalbum, wil zoveel zeggen als "de vreugde van het dansen", iets wat voor liefhebbers van Congolese ritmes natuurlijk niet echt meer uitleg behoeft.
Ondergetekende kreeg stilaan de indruk dat de populariteit van het Balkangenre alweer tanende was, maar met de compilatiereeks Balcanica!, geeft het Green Queen Music label er terug een serieuze lap op. Puristen zullen hier weinig aan hebben, maar liefhebbers van het betere knip- en plakwerk mogen alvast beginnen watertanden. Hier en daar duiken weer enkele usual suspects op (!Deladap, Figli Di Madre Ignota, Balkan Beat Box, Shantel, Mahala Raï Banda, ...), maar voor de rest vormen deze Balcanica!-compilaties een ontdekkingsreis langs een hoop nieuwe namen. Wij waren alvast sterk onder de indruk van Feel Good Productions, een deejayduo uit het noorden van Italië en tevens samenstellers van deze compilatie die zichzelf met maar liefst zes nummers op de twee schijfjes zeker niet ondervertegenwoordigd zien.
Voor hun nieuwe compilatiealbum keerde Soundway Records terug naar Colombia waar ze zich deze keer gingen focussen op de producties van José Maria "Curro" Fuentes, de jongste zoon uit de Fuentes familie, de oprichters van Colombia's grootste platenlabel Discos Fuentes. Die was actief in het Colombia van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, het gouden tijdperk van orkesten met ronkende namen als El Super Combo Curro of La Sonora Curro. Cartagena! Curro Fuentes & The Big Band Cumbia and Descarga Sound of Colombia, 1962-72 is natuurlijk vooral gewijd aan Columbiaanse genres als cumbia, porro en mapalé, maar ook voor salsa had José een zwak. Als we u zeggen dat de twintig pareltjes op dit schijfje voor de eerste keer buiten Colombia verschijnen, weet u dat Soundway alweer een waar hebbeding op de markt heeft gegooid!
Met zijn band Pura Vida laat Bregt De Boever aka. Puraman een frisse wind waaien door het Belgische reggaelandschap. en Struggle In The City, het albumdebuut van de band, kreeg unaniem lovende kritieken van de vakpers. Hoog tijd dus om Puraman eens op de tropicalidad.be-rooster te leggen voor het wat, waar en waarom.
In 2008 debuteerde de Guineese deerne Sayon Bamba met Mod'Vakance waarvan de sprankelende titeltrack tot op heden bijblijft. Drie jaar later heeft ze haar opvolger Dougna klaar. De openingstrack Mogho magni doet vermoeden dat ze haar sound heeft ondergedompeld in een electronica-bad, al wordt het snel duidelijk dat dit slechts één van de vele muzikale experimenten op Dougna is — het ene al succesvoller dan andere. De hartvochtige blik van Sayon Bamba op de albumhoes ligt duidelijk in het verlengde van de boodschap die ze met Dougna de wereld wil insturen: een universele aanklacht tegen onrecht. Zo gaat Dougna over verwaarloosde kinderen en is L'excisée een regelrechte aanklacht tegen vrouwenbesnijdenis — waarmee ze zich aansluit bij tal van andere gelijkgestemde artiesten zoals Tiken Jah Fakoly, Toumani Diabaté en Geoffrey Oryema met hun Non à l'Excision. Ondanks de vele en uiteenlopende muzikale uitstapjes (waaronder rap, reggae, electronica en een verdwaalde doedelzak) blijven we met Dougna toch wat op onze honger zitten.
Als reggaefanaat in hart en nieren is 
Dat 
Drie jaar na 
Voor de opvolger van het 
Het 
Wie het tropicalidad.be 
Voor wie net als ondergetekende al reikhalzend begint uit te kijken naar de volgende editie van 
Leerden wij 
Wie de passage van 
Ondergetekende kreeg stilaan de indruk dat de populariteit van het Balkangenre alweer tanende was, maar met de compilatiereeks Balcanica!, geeft het 
