In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
De laatste maanden gaat het de door Vincent Kenis ontdekte "handicapés" uit Kinshasa voor de wind. In Denemarken gingen Staff Benda Bilili met de WOMEX Artist Award for World Music lopen en het Crammed Discs label, waarop hun debuut Très très fort verscheen ging met de titel Top Label Award aan de haal. Het verhaal van deze polioslachtoffers die zich voortbewegen in uitgebouwde driewielers leest als een roman en geeft — gewild of ongewild — toch een extra dimensie aan de sound van deze illustere straatmuzikanten. Op plaat bleken ze over een aanstekelijke schwung te beschikken en hoewel we naar alle waarschijnlijkheid tijdens een live act de brullende kikkers van de Kinshasa Zoo op de achtergrond moesten missen, waren we bijzonder benieuwd hoe Staff Benda Bilili het er afgelopen vrijdag op het podium van het Antwerpse Zuiderpershuis van af ging brengen.
Bij ons moet !Deladap nog echt doorbreken, maar in Duitsland, hun basis Oostenrijk en vooral Hongarije behoort !Deladap al enkele jaren tot de absolute top in hun genre. !Deladap brengt een stijl die vlotjes heen en weer wipt tussen balkanbeats en de tango nuevo experimenten van Gotan Project en waarin vooral de stemmen van Simona Senkiova en Kristina Gunarova centraal staan. Toegegeven, af en toe komt het Eurovisiesongfestival wel heel dichtbij, maar het betreft dan toch op zijn minst een winnende inzending. De titel van het album, Sara La Kali, is een ode aan de Zwarte Madonna, de patroonheilige van de Roma.
Branko Galoic is een Kroatische singersongwriter uit Zagreb die in de nasleep van het conflict in ex-Joegoslavië in Amsterdam terechtkwam. Skakavac (sprinkhaan, red.) is sterk beïnvloed door de traditionele muziek uit de Balkan, maar Galoic's gitaarspel lonkt ook naar de Spaanse Gitano-cultuur. Jammer genoeg overstijgt Skakavac te weinig de middelmaat om lang te blijven hangen. Voor echte balkanofielen!
Ook voor zijn tweede langspeler deed Omar Perry weer beroep op Guillaume 'Steppa' Briard en zijn Homegrown Band. Can't Stop Us verchijnt deze keer op het Makasound label en ook muzikaal gezien is dit het logische vervolg op Omar's debuut Man Free: degelijke new roots tracks (We Wah, Bless Them, Can't Stop Us, ...) al dan niet op bekende riddims (Welcome To Jamrock, Chase The Devil, …) met hier en daar een dancehall uitstapje (Right Right Left, Bring Me Joy). Alleen die vocoder die we op sommige tracks hoorden (Do You Love Me) was er wat ondergetekende betreft teveel aan.
Toen Jim Jarmusch in 2005 besliste om de muziek van Mulatu Astatke te gebruiken voor zijn film Broken Flowers, liet hij daarmee gelijk een frisse wind waaien door de carrière van laatstgenoemde. De hernieuwde interesse voor het werk van Astatke zorgde er nu uiteindelijk ook voor dat Strut Records dit carrièreoverzicht samenstelde. De discografie van Astatke, Ethiopisch jazz pionier en grondlegger van zijn eigen muziekgenre de Ethio-jazz, is uitgebreid en op eBay zijn zijn vinylplaten heuse verzamelobjecten, maar op CD was er tot nu toe weinig van de man te vinden. New York - Addis - London, The Story of Ethio Jazz 1965-1975 telt 20 tracks en biedt een overzicht van de lange carrière van Mulatu: van zijn eerste opnamen in Londen in het midden van de jaren zestig over zijn werk voor het klein Worthy label in New York tot zijn triomfantelijke terugkeer naar het swingende Addis van eind jaren zestig waar hij talloze albums opnam voor labels als Amha, Phillips en Axum. En natuurlijk staan ook de ondertussen bekende nummers Yekermo Sew en Yegelle Tezeta uit Broken Flowers in de tracklist.
Wat een film kan doen! Door een aantal oude nummers van Mulatu Astatke te gebruiken voor de soundtrack van zijn film Broken Flowers (een aanrader met Bill Murray uit 2005), blies regisseur Jim Jarmusch de carrière van de pionier van de Ethio-jazz zowat eigenhandig nieuw leven in. Ondertussen ging Mulatu in zee met de Londense psycho-jazz funketeers The Heliocentrics wat een schitterend album in de Strut RecordsInspiration Information reeks opleverde. Wij konden Mulatu strikken voor een exclusief interview net voor zijn show met The Heliocentrics in Het Depot.
Twintig jaar geleden stierf de legendarische Franco en liet niet enkel een ontzaglijk uitgebreide discografie na, maar was op z'n eentje zowat verantwoordelijk voor het cultiveren van de Congolese rumba, beter bekend als soukous. Stern's Music vatte het ambitieus plan op om het muzikaal levenswerk van François Luambo Makiadi op te poetsen en in chronologische volgorde te releasen. Vorig jaar verscheen het eerste deel van deze boeiende bloemlezing uit de Congolese muziekgeschiedenis en ondertussen is het tweede en finale deel — onder de ellenlange titel Francophonic · Africa's Greatest · a retrospective · vol. 2: 1980-1989 — ook bij de betere platenboer te vinden.
Wat Colombiaanse sensualiteit betreft, zet Shakira natuurlijk de toon. De dame, die intelligentsia van de schrijver Gabriel Garcia Márquez tot Alexis Petridis van the Guardian probleemloos rond haar vinger wond, heeft het ondertussen tot vierde rijkste vrouw in de muziekindustrie geschopt. Haar nieuwe single She Wolf (in de clip kronkelt ze wulps en erg schaarsgekleed in een (lege) leeuwenkooi) zal haar wellicht ook geen windeieren leggen. Bij De Standaard krijg je het Petridis' verhaal netjes voor je vertaald — van incognito geschiedenis studeren tot interviews met the Economist .
Maar natuurlijk loopt er in Colombia nog innemend muzikaal volk rond. Liliana Saumet bijvoorbeeld, de recht voor de raapse zangeres van Bomba Estéreo. Het electronica-collectief uit Bogotá geeft het Colombiaanse muzikale erfgoed (cumbia, bullerengue and champeta) een grondige opfrisbeurt. De single Fuego, waarvan de clip gefilmd werd in het Baranquilla van Márquez en Shakira, infecteerde in geen tijd de lokale radio, en ook de rest van Blow Up is één brok aanstekelijke en (voor wie een woordje Spaans meespreekt) onverbloemde Colombiaanse charme. Ook de paar kitscherige "instrumentale" nummers vol blieps en namaak-panfluiten (Camino Evitar, Palenke) nemen we er met plezier bij.
In zigeunermiddens is de HongaarseMonika 'Mitsou' Miczura al lang geen onbekende meer; integendeel ze geldt als één van de beste zigeunerstemmen ter wereld - haar stem was onder andere al te horen in de film Gadjo Dillo van Tony Gatlif en bij de groep Ando Drom - maar muzikaal gezien vond ze pas met Mitsoura de richting die ze echt uitwilde. Samen met vier topmuzikanten (Andras Monori/blaasinstrumenten, Mark Moldvai/electronica & samples, Peter Szalai/percussie en Miklos Lukacs/cimbalom) creëert ze op Dura Dura Dura ("dura" is het Roma woord voor graan, red.) een soort ambient klanktapijt waarin invloeden uit de Indische muziek, zigeunertradities en moderne electro verweven worden tot een tranceachtig geheel met steeds die wonderbaarlijke stem van haar als middelpunt.
Van de originele bezetting van Buena Vista Social Club heeft zowat iedereen het tijdelijke met het eeuwige verwisseld; iets wat trouwens geldt voor de meeste Cubaanse veteranenbands. Hoog tijd dus om een nieuwe generatie muzikanten naar voren te schuiven.
In het spoor van Ry Cooder trok ook Gilles Peterson naar Cuba en verzamelde daar met de hulp van pianist Roberto Fonseca (zelf ex-Buena Vista) een hoop jong talent rond zich. Dat leverde uiteindelijk genoeg materiaal op voor deze dubbelaar vol latin jazz (cd 1) en cubaanse hiphop (cd 2) en toont dat het eiland nog lang niet is uitgezongen. Op naar de toekomst!
Wij waren hier op tropicalidad.be nu niet bepaald van onze sokken geblazen door Extraordinary Rendition, het debuut van Rupa & The April Fishes. De passend getitelde opvolger Este Mundo is nog een pak meer eclectisch; musette, ska, reggae, cumbia, het komt allemaal voorbij. Het lijkt alsof Rupa's circus aanbeland is in een uithoek van noordelijk Mexico, getuige nummers als Por La Frontera (aan de grens, red.) en albumintro La Frontera waarin de band het album opdraagt aan de migranten die hun gevaarlijke reis niet overleefd hebben. Slecht is dit allemaal niet maar we blijven het gevoel hebben dat dit het soort muziek is waar vooral Amerikanen met een overgeromantiseerd beeld van Parijs weg van zijn.
Grote fans van de hiphop-zigeunermix van Gipsy.cz zijn wij hier op tropicalidad.be niet, maar uit het gesprek dat we hadden met oprichter Radoslav 'Gipsy' Banga konden we toch afleiden dat de man wel degelijk weet waarmee hij bezig is.
Dat Mister Tony Allen samen met de roemruchte Fela Kuti de afrobeat uit de dorre Nigeriaanse grond gestampt heeft, moeten we u niet meer vertellen — evenmin dat we op tropicalidad.be zowel de klassieke als de nieuwe afrobeat grooves wel lusten. De muzikale nalatenschap van Tony & Fela is niet gering, zeker nu er in zowat alle windstreken nieuwe afrobeat-orkesten de kop op steken. Er is een heuse afrobeat-renaissance aan de gang en daar zijn we allerminst rouwig om. En als de master-drummer en afrobeat pionier neerstrijkt in ons belgenland — meerbepaald in ons favoriet wereldculturencentrum het Zuiderpershuis — dan zijn we er als de kippen bij.
Met Mikea haalt Contre Jour eindelijk nog eens een muzikant uit het mysterieuze Madagaskar in huis. Verwacht echter geen resem exotische instrumenten, want Mikea — geboren Theo Rakotovao — houdt het op Taholy (nostalgie, red.) bij de akoestische gitaar aangevuld met wat bas, fluit en percussie. Resultaat is een ingetogen singersongwriter album dat af en toe wat aan een Malagassi versie van Tracy Chapman doet denken.
Gemakshalve gaan we Don Tomasino & Tutti Quanti, een stelletje ongeregeld uit Rijsel, maar het Franse antwoord op Roy Paci & Aretuska noemen, maar laat dat in dit geval allerminst neerbuigend bedoeld zijn. L'Assodicori (de harten aas, red.) is feestelijk, opzwepend, humoristisch, kortweg heeft alles wat we ook zo appreciëren in de spaghetti-ska van Roy Paci. Feestplaat!
Het Peruaanse collectief Novalima bracht vorig jaar al een van de betere crossover plaatjes uit. De typische Afroperuaanse percussie, voortgebracht door cajones, jukbeenderen van onfortuinlijke ezels, en offerblokken uit de plaatselijke kerk, werden snedig doorvlochten met dance-beats, afrobeat-rifs en ska-riddims. Het plaatje werd feestelijk ontvangen en groeide uit tot één van de grote revelaties van het wereldmuziekjaar.
Naar aanleiding van de zomertournee lieten de vier Limeños hun electronisch knutselwerk nog eens overdoen door een schare van wereldwijze DJs. Het Britse duo Da Lata, dat onder meer al tracks van Femi Kuti en Ska Cubano tot electro-pareltjes verkneedden, zet ook hier de toon met een frisse en zomerse metamorfose van Tumbala. Een heldere, funky gitaarrif en extra Braziliaanse vocals van Nina Miranda zorgen voor een perfecte zomermix. De dubversie van Ruperta, door ene DJ Zeb, is evenzeer zwoel en aanstekelijk. Ook de jungle-versie van Yo Voy, onder handen genomen door onze oosterbuur Daniel Haaksman (ook te vinden op Shantel's Bucovina en Peterson's I Like It Like That) is het vermelden waard. Zoals wel meer gebeurt, reizen er op deze remix ook een aantal ongeinspireerde of drammerige nummers mee. Desalniettemin een leuk plaatje dat je een mooie blik gunt op het veelzijdige muzikale landschap van een DJ tafel. Integraal te beluisteren op bandcamp.com.
Een stevige scheut latin overgoten met een royale portie reggae en afgewerkt met wat hiphop. Klinkt bekend? Inderdaad, maar toch hebben we het niet over Sergent Garcia of de musica mestiza uit Barcelona of Lissabon. Ook in Ecuador wordt er duchtig gegoocheld met allerhande tropische genres en niet zonder success. Vanuit Ambato veroverde Sudakaya met enkele live opnamen (en mede dankzij de lokale, minder legale muziekdistributie) al snel de hele natie en met de release van Todo va bien in 2003 reserveerden ze zich een plaatsje op de betere festivals en concertzalen in Zuid-Amerika.
In 2007 doken ze na een uitgebreide concerttournee door Zuid-Amerika terug de studio in, en in tegenstelling tot de levenloze grijze cover klinken de twaalf tracks op Terminal behoorlijk feestelijk. Het reggae-onderstel is doorheen heel het album present, al komt die (samen met het betere ge-rap) het meest tot zijn recht op Escucha lo que digo en La ciudad tiembla. Op het eerste zicht lijkt de salsa touch vrij ver te zoeken, al halen ze tegen het einde met Esperando la hora en Revienta la calle hun schade wel in. Tussendoor durft de plaat wat voorspelbaar worden en mist het de punch die we van hun Europese mestizo collega's kennen. Al bij al is Terminal een gevarieerd, feestelijk plaatje dat live vermoedelijk beter tot zijn recht komt. In video-bijlage krijg je nog Salgo mee en voor verdere voorsmaakjes verwijzen we graag door naar hun myspace profiel.
De laatste maanden gaat het de door Vincent Kenis ontdekte "handicapés" uit Kinshasa voor de wind. In Denemarken gingen Staff Benda Bilili met de WOMEX Artist Award for World Music lopen en het Crammed Discs label, waarop hun debuut Très très fort verscheen ging met de titel Top Label Award aan de haal. Het verhaal van deze polioslachtoffers die zich voortbewegen in uitgebouwde driewielers leest als een roman en geeft — gewild of ongewild — toch een extra dimensie aan de sound van deze illustere straatmuzikanten. Op plaat bleken ze over een aanstekelijke schwung te beschikken en hoewel we naar alle waarschijnlijkheid tijdens een live act de brullende kikkers van de Kinshasa Zoo op de achtergrond moesten missen, waren we bijzonder benieuwd hoe Staff Benda Bilili het er afgelopen vrijdag op het podium van het Antwerpse Zuiderpershuis van af ging brengen. 
Bij ons moet 
Ook voor zijn tweede langspeler deed 
Toen 
Wat een film kan doen! Door een aantal oude nummers van 
Twintig jaar geleden stierf de legendarische 
Wat Colombiaanse sensualiteit betreft, zet 
Maar natuurlijk loopt er in Colombia nog innemend muzikaal volk rond. Liliana Saumet bijvoorbeeld, de recht voor de raapse zangeres van 
In zigeunermiddens is de 
Van de originele bezetting van 
Wij waren hier op tropicalidad.be nu niet bepaald van onze sokken geblazen door 
Met 
Gemakshalve gaan we 
Het Peruaanse collectief 
Een stevige scheut latin overgoten met een royale portie reggae en afgewerkt met wat hiphop. Klinkt bekend? Inderdaad, maar toch hebben we het niet over