In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Het epicentrum van de Balkan muziek-scene lag afgelopen weekend even niét in Zuid-Oost Europa, maar wel iets ten zuiden van het Brusselse Centraal Station: in de Bozar (of het Paleis voor Schone Kunsten) om precies te zijn. De affiche van de tweede Balkan Trafik editie herbergde een royale hoeveelheid acts uit alle uithoeken van de Balkan, waarvan het merendeel eerlijk gezegd geen belletje deed rinkelen, maar desalniettemin voer is voor de lichtjes avontuurlijk aangelegde wereldmuziek-omnivoor (waartoe we onszelf graag bijrekenen). De niet-reguliere Bozar bezoeker durfde wel eens zijn oriëntatie kwijtspelen in de wirwar van zalen, hallen, gangen en ateliers, maar gelukkig vonden we afgelopen zaterdag tijdig de weg naar de beste plekjes op de Balkan Trafik concerten. Wat er daar op onze oren en ogen afkwam, willen we jullie allerminst onthouden.
Laat het nu net deze week vrouwenweek zijn in het Vlaamse blogland. Niet dat we ons erg geroepen voelen om met veel stromingen mee te varen, integendeel, maar het is een gedroomd excuus om een straffe madam als Minyeshu in de kijker te zetten. Niet enkel een knappe verschijning, maar bovenal een indrukwekkende stem, en laat het nu net dát zijn waar we bij tropicalidad.be voor vallen. In het najaar ontdekten we de schitterende Ethiopiques reeks, pure vintage uit de kelders van Addis Abeba. De knutselaars van Bole2Harlem konden ons bekoren met inventieve crossover tussen Addis en New York. Minyeshu vult het plaatje mooi aan met Ethiopische folk die vooral in de tweede helft van de CD een westers kleedje meekrijgt.
We hadden het min of meer voorspeld dat het trio Gabriel Rios, Jef Neve & Kobe Proesmans moeiteloos zalen ging laten vollopen. En inderdaad. Gisterenavond wandelden we een uitverkocht Depot binnen dat voor de gelegenheid propvol stoeltjes stond. Hoewel we hier op tropicalidad.be iets minder warm lopen voor Gabriel Rios dan de gemiddelde (excusez-moi le mot) bakvis, leek ons de samenwerking van deze drie heren met een vrij uiteenlopende muzikale achtergrond een intrigerend project. Als dit trio ook nog bijzonder dicht bij huis komt concerteren kunnen we het uiteraard niet laten om een kijkje (en kiekje) te gaan nemen.
Getokkel op traditionele Afrikaanse snaarinstrumenten, we hebben er een zwak voor. Zo denken we aan Toumani Diabaté op de kora, Bassekou Kouyaté op de ngoni en recentelijk ontdekten we ook Rajery en zijn valiha. Atongo Zimba past perfect in dat rijtje, al bleef het wat stil rond deze Ghanees sinds we hem in het Zuiderpershuis en op de jongste Polé Polé editie tegen het lijf liepen. Enkel op tropicalidad.be althans, want Atongo Zimba zelf heeft allerminst stilgezeten. Zonder we het doorhadden lag Barefoot in the sand, opvolger van Savannah Breeze al in de rekken. Het album in kwestie sleepte in 2007 nipt de titel "African CD of the year" bij MWA (The Music of the World Award) in de wacht, op een steenworp van Habib Koité's Afriki. Hoog gespannen verwachtingen dus.
Als het erop aankomt, laten de Roma-muzikanten duidelijk liever hun instrument dan hun stem spreken — wat duidelijk voor muzikaal spektakel zorgt — en ook de taalbarrière maakt een gesprek niet echt makkelijker. Met de hulp van ontdekker, manager én bezieler Stéphane Karo van het Brusselse Divano Production kwamen de tongen na een tijdje toch los. Reis mee naar de wereld van Taraf de Haïdouks, de bekendste lăutari of zigeunermuzikanten uit het Roemeense Clejani.
Een nieuwe lente, een nieuw geluid... op de tropicalidad.beradio. De paashaas brengt u een kakelverse playlist met het hemels getokkel van Rajery, Brazilian beats van DJ Dolores, violen op speed van Taraf de Haïdouks, Mozambikaanse deuntjes van Neco Novellas, het onvergetelijke Che-Che Colé van salsa-grootmeester Willie Colón, een Bregovic-klassieker in handen van Shantel, klassieke afrobeat van Keji Hamilton, een vergeten parel uit de Nigeriaanse muziekgeschiedenis, met name Godwin Ezike, the root of all roots reggae van Max Romeo en tenslotte de vrolijke klanken van onze oosterburen genaamd 17 Hippies.
Gilberto Gil moest bij de laatste Grammy Awards de duimen leggen voor Angélique Kidjo. Haar Djin Djin is inderdaad een verdienstelijk, zij het erg westers gekleurd plaatje. Dat gaat er natuurlijk vlotjes in bij de Grammy jury die we ook geen gebrek aan commerciële neus kunnen verwijten. Gilberto Gil stuurde Gil Luminoso naar het muzikaal hoogfeest, en kiest daarin voor een resoluut andere aanpak. Voz & Violão is de ondertitel van het plaatje. Niet meer dan een stem en een gitaar: eerlijk, puur en meesterlijk ontwapenend. De CD is al eventjes uit maar méér dan verdiend zetten we hem even in de (bescheiden) tropicalidad.be-schijnwerpers.
Tweemaal exclusief zelfs. Niet alleen passeerde Rajery voor de eerste én enige keer in ons belgenland, tropicalidad.be is naar alle waarschijnlijkheid ook de enige in het uitgestrekte media-landschap die uitpakt met een concert-verslag. Tant pis voor onze professionele collega's want Rajery zette een behoorlijk straf concert neer afgelopen zondag in de Brusselse Molière. Maar nu lopen we wat vooruit op de feiten.
Pakweg een half jaar terug was Rajery mij eerlijk gezegd totaal onbekend, tot ik toevalligerwijze op de Marabi webstek op een verrassend fris geluid stootte dat dagenlang in mijn hoofd bleef hangen. Het geluid was dat van de valiha, het nationaal instrument van dat illustere eiland aan de Afrikaanse oostkust: Madagaskar. Begin dit jaar kregen we zijn recenste album Sofera in handen en die deed prompt hunkeren naar een live performance.
Dat wereldmuziek en aanverwanten meer en meer de weg vindt naar de grote Belgische concert-tempels kunnen we alleen maar toejuichen. Op dat vlak is de Anciènne Belgique dit jaar trouwens bijzondergoedbezig. Vóór de zomerfestivals in alle hevigheid losbarsten valt er in de AB nog heel wat lekkers te rapen voor de mondiale muziekliefhebber. Een overzichtje.
Ook in mei blijven de internationale acts naar Brussel overwaaien. De doorleefde desert blues van de stoffige Touaregs genaamd Tinariwen staan op 6 mei op het AB-podium. Kora-virtuoos Toumani Diabaté heeft zich op tropicalidad.be een heldenstatus weten aan te meten en wie deze getalenteerde Malinees nog niet aan het werk heeft gezien sturen we op 11 mei met lichte dwang richting de AB. We sluiten het indrukwekkend lijstje af met Eddie Palmieri op 18 mei. Deze Puerto-Ricaan heeft van Latin Jazz en salsa zijn metier gemaakt en doet dat al een halve eeuw met glans.
Deze maand vindt heel wat kopergeweld zijn weg naar onze contreien. Op Balkan Trafik mogen een hele schare oosterburen de Bozar op stelten zetten. Frank London's Klezmer Brass Allstars komen van nog net iets verder, en strijken volgende week neer in de Espace Senghor in Etterbeek. De Allstars zijn één van de vele projecten waarmee Frank London zijn 9 levens lijkt te vullen, naast de meer bekende Klezmatics (Best Contemporary World Music Album Grammy in 2006), Hasidic New Wave, joodse folk-opera's en aanverwanten.
Frank Londons universum draait rond Klezmer, een expressieve joodse cocktail van balkanblazers, losgeslagen vocals en — naar eigen zeggen — sloten alcohol. In een frontale aanval tegen het bewind van Bush en Guiliani, heeft het 10-koppige New Yorkse gezelschap in elk geval geen moeite om hun frustratie te ventileren. Carnival conspiracy zit vol aanstekelijke deuntjes, netjes geklasseerd onder doorwrochte titels zoals In the marketplace all is subterfuge waarbij zelfs uw UK-gebaseerde blogger nog een nieuw woord bijleerde. Voorsmaakjes op calabashmusic.com.
Dat Balkan-muziekjes bijzonder hot zijn dezer dagen hebben we dit jaar al twee maal van dicht bij kunnen voelen — bij Shantel en Taraf de Haïdouks om precies te zijn. Wie zijn fanfare-honger nog niet heeft kunnen stillen hoeft zich geenszins zorgen te maken: de sympathieke mensen van vzw 1001 Valises hebben voor de tweede maal half de Balkan uitgenodigd op het Balkan Trafik festival in Brussel.
De Bozar herbergt voor hun tweede editie op 27, 28 en 29 maart wederom een weekend lang artiesten uit alle hoeken van de Balkan. Naast de traditionele Oost-Europese klanken, feestelijk trompetgeschal en hun electronische varianten vind je er ook films, circus, workshops en culinaire hoogstandjes. We moeten eerlijk toegeven dat we niet echt vertrouwd zijn met het gros van de namen op de affiche — behalve de landgenoten van Orchestre International du Vetex uiteraard — maar op hun prima webstek vind je een overweldigend arsenaal aan filmpjes die je beslist doen watertanden. Wij zullen ons gewillig laten onderdompelen in dit Balkan-bad en hopen van u hetzelfde. Tot dan!
En inderdaad, DJ Dolores stak al even bovenaan in mijn iPod. Dat heeft meer te maken met drukke amuzikale bezigheden dan met de kwaliteit van het plaatje. Of het moet zijn dat het vooruitzicht me tegenstak om het schijfje af te staan aan de tropicalidad.be-platenspeler en in te wisselen voor een nieuwe release uit de stapel recente aanwinsten. Want de Braziliaanse DJ weet op plaat zeker even aangenaam uit de hoek te komen als op de planken. In het kielzog van pieters live verslag en beeldmateriaal sturen we dus ook een review van 1 Real de wereld in.
Nu tim doorheen zijn aanzienlijke stapel cd's is geraakt, is het meer dan tijd voor een streep live muziek. De Braziliaan Helder Aragão, beter bekend als DJ Dolores bracht eind vorige maand zijn derde album 1 Real uit — dat nu vermoedelijk bovenaan wouters torenhoge cd-stapel ligt te wachten op een intensieve test-drive. Sinds DJ Dolores in 2004 een BBC World Music Award (in de Club Global categorie) in de wacht sleepte is hij een graaggeziene gast in de betere clubs waarhij traditionele Braziliaanse muziekjes op geraffineerde wijze versnijdt met dansvloer-vriendelijke beats. Afgelopen dinsdag was hij te gast in het Antwerpse Zuiderpershuis en uw trouwe frontstage reporter was uiteraard weer van de partij.
Meer dan vijf jaar na hun laatste studiorelease, het wereldwijd bejubelde Band Of Gypsies, is de bende Roemeense bandieten (vertaling van Taraf de Haïdouks, red.) terug met Maskarada. En Taraf zou Taraf niet zijn moesten ze ook nu weer niet met een hoogst originele kijk op de zigeunermuziek komen aanzetten — iets wat we vorige week tot onze grote vreugde ook aan den lijve mochten ondervinden. Ontleenden aan het begin van de twintigste eeuw nog tal van klassieke componisten invloeden uit de folklore en de muziek van de Roma, dan vond Taraf de Haïdouks nu zowat een eeuw later, de tijd meer dan rijp om de rollen om te draaien. Voor Maskarada componeerden ze zigeuneradaptaties van een aantal bekende klassieke werken van componisten als Khachaturian, Bartok en Kosma. Een des te grotere prestatie als je weet dat de muzikanten van Taraf geen noten kunnen lezen en dus alles op het gehoor moesten herinterpreteren.
Na het plotse overlijden van Andy Palacio, het boegbeeld van de garifunamuziek uit Belize, moeten we dit album, dat nog onder zijn leiding werd opgenomen, zowat beschouwen als een postuum eerbetoon. En toch was dat niet het originele idee achter Umalali. Palacio wilde deze keer vooral de vrouwelijke stemmen laten doorklinken — waarvan we vorig jaar in het Zuiderpershuis al een voorsmaakje kregen — vandaar ook dat het album de ondertitel The Garifuna Women's Project meekreeg. Wie weg was van Andy's laatste, Watina, zal zeker ook dit album appreciëren.
We lijken hier wel geobsedeerd door de garifuna-sound, maar de releases volgen elkaar dan ook in hoog tempo op. Misschien mogen we hier zelfs van een kleine hype gewagen. Als mogelijke opvolger voor Andy Palacio willen wij alvast Aurelio Martinez naar voor schuiven. Anders dan Palacio, die de garifunamuziek in zijn puurste vorm probeerde te bewaren, kiest Martinez voor een mix, met invloeden uit afro en latin, die zijn muziek net dat ietsjes toegankelijker en misschien zelfs commerciëler doet klinken (en dat bedoelen we deze keer zeker niet negatief).
Salsamuffin uit Praag. Ons was dit zeskoppige Tsjechische collectief tot voor kort volledig onbekend, maar in eigen land heeft United Flavour blijkbaar al een hele reputatie opgebouwd. Die reputatie moet grotendeels te danken zijn aan het fantastische, wat aan Nelly Furtado doen denkende, stemgeluid van de Spaanse Carmen Morejon. Morejon zingt afwisselend in het Spaans, Frans en Engels en wordt vocaal bijgestaan door Gogo Jean Michel Francis ofte Djei, een naar Praag uitgeweken Ivoriaan. Wie dit schijfje zonder voorkennis te horen krijgt zal dan ook nooit aan een land uit het voormalig Oostblok denken, maar eerder aan bands als Sergent Garcia of Macaco uit de mediterrane regio tussen Toulouse en Barcelona. Deze zomer graag op een festivalpodium in mijn buurt alstublieft (voor wie niet op de zomer wil wachten is er alvast de DVD Live At Lucerna Music Bar met daarop een stomend concert als voorprogramma van Gentleman uit 2006)!
Neco Novellas, geboren Anselmo João Johanhane, een telg uit een muzikale Mozambikaanse familie — zijn broers Nelson en Isildo speelden respectievelijk gitaar, percussie en bas op het album en zijn zussen Cidalia en Isabel zorgden voor de backing vocals - verliet al op jonge leeftijd het Afrikaanse continent om in Portugal (de vroegere koloniale machthebber in Mozambique, red.) jazz te gaan studeren. Neco weigert resoluut een genre op zijn muziek te plakken en New Dawn/Ku Khata is dan ook een album dat je het ene moment doet denken aan de samenwerking van Paul Simon en Ladysmith Black Mambazo ten tijde van het Graceland album (Ku Khata, Phumela), vervolgens met de hulp van Zuco 103’s Lilian Vieira weer Braziliaans klinkt (Vermelha) en tenslotte zelfs in de buurt van het werk van Sting uit de vroege jaren negentig terechtkomt (O Sol). Mooi, interessant en nog belangrijker, op 23 maart aanstaande live te ontdekken in de Brusselse AB!
Twee nieuwe releases op het in latinomuziek gespecialiseerde Engelse Tumi label deze maand. De Cubaanse pianovirtuoos en levende muzieklegende Chucho Valdez werkt nu al sinds 1996 voor het label; hoog tijd dus om zijn beste producties eens netjes op één schijfje te bundelen. De 11 tracks op deze Tumi Sessions nemen je moeiteloos mee neer een rokerige Cubaanse bar in Havana. Voor de sigaren en mojitos moet u zelf zorgen, maar liefhebbers van jazzy Cubaanse klanken zullen deze compilatie zeker appreciëren.
De begeleidende perstekst bij Jazz Con Sabor Peruano zegt dat het hier gaat om "een versmelting van Braziliaanse latin-jazz met Afro-Peruaanse flavours". Wij hoorden toch vooral invloeden uit de bossa nova, en laat Pilar De La Hoz dat nu net als één van haar voornaamste invloedssferen beschouwen. Loungy latinjazz om van te genieten tijdens een laat ontbijt op een zonnige lentedag.
Bluesgitarist ontmoet Afrikaans virtuoos… Waar hebben we dat eerder gehoord? Inderdaad, dit nieuwe project van gitarist/producer Justin Adams (Robert Plant, Tinariwen, Jah Wobble) en de Gambiaanse ritti en gologo speler Juldeh Camara doet verdacht veel denken aan de samenwerking van Ry Cooder met de betreurde Ali Farka Touré. Verschil is dat Cooder eerder op zoek ging naar de roots van de blues terwijl Adams op een uiterst geslaagde manier westerse rock met West-Afrikaanse muziek weet te verzoenen. Top release!
Pop uit Papoea-Nieuw-Guinea... Wat moeten we ons daar in godsnaam bij voorstellen? Wel voor één keer eens netjes wat er staat: westers aandoende popmelodieën met lyrics in het Tolai en Tok Pidgin, een mengtaal met invloeden uit het Engels. George Manua Telek zette eigenhandig de van zijn land op de muzikale wereldkaart en bracht al eerder het album Serious Tam uit op het prestigieuze Realworld label van Peter Gabriel. Toch moeten we dit album het label "te licht bevonden" opplakken. Hier en daar (Typist, Pidil) overstijgt Telek het algemene niveau van dit album, maar de overige songs zijn niet meer dan gemakkelijk verteerbare Melanesische singer-songwriter pop.
Moeilijk geval deze Haydamaky (de band werd genoemd naar de Haydamaky-revolutie, een volksopstand van boeren tegen de buitenlandse bezetting in de 18de eeuw, red.). Deze Oekraïense folk-punkrock op het fantastisch genoemde Eastblok label, is muzikaal meer dan te pruimen, maar de Oekraïense taal zal vast niet iedereen liggen en het geheel is ook heel wat steviger dan de zigeunermuziek of folkdeuntjes die de meeste liefhebbers van Oost-Europese muziek gewend zijn. Haydamaky tilt het genre als het ware naar de eenentwintigste eeuw en dat is ook voor ons even wennen, maar enkele luisterbeurten later hebben leadzanger Oleksandr Jarmola en de zijnen ons toch overtuigd. We geven u tot slot nog mee dat de titel van het album, Kobzar, slaat op een vroegere benaming voor de rondreizende troubadours die bijvoorbeeld op de traditionele Oekraïense bandura speelden, het aan de citer verwante instrument dat ook op de hoes van het album staat afgebeeld. Ontdekking!
Concert-gewijs is maart een maand van superlatieven. Het aanbod is even overweldigend in kwantiteit als kwaliteit. Het worden dus alweer hartverscheurende keuzes — jammer dat we niet fulltime concerten kunnen afdwijlen — maar we hebben wel een supertip voor de liefhebber van de betere afrikaanse muziekjes: Dobet Gnahoré. We zagen deze oogverblindende Ivooriaanse deerne al eerder aan het werk in het Acoustic Africa project en begin vorig jaar met haar eigen band in de Molière en het was twee maal goed raak — hoe ze het trouwens op plaat doet kun je hier verifiëren. Deze maand vereert ze ons land vijf maal met een concert:
Het epicentrum van de Balkan muziek-scene lag afgelopen weekend even niét in Zuid-Oost Europa, maar wel iets ten zuiden van het Brusselse Centraal Station: in de Bozar (of het Paleis voor Schone Kunsten) om precies te zijn. De affiche van de tweede Balkan Trafik editie herbergde een royale hoeveelheid acts uit alle uithoeken van de Balkan, waarvan het merendeel eerlijk gezegd geen belletje deed rinkelen, maar desalniettemin voer is voor de lichtjes avontuurlijk aangelegde wereldmuziek-omnivoor (waartoe we onszelf graag bijrekenen). De niet-reguliere Bozar bezoeker durfde wel eens zijn oriëntatie kwijtspelen in de wirwar van zalen, hallen, gangen en ateliers, maar gelukkig vonden we afgelopen zaterdag tijdig de weg naar de beste plekjes op de Balkan Trafik concerten. Wat er daar op onze oren en ogen afkwam, willen we jullie allerminst onthouden. 
Laat het nu net deze week 
Een nieuwe lente, een nieuw geluid... op de tropicalidad.be 
Volgend weekend (op 
Deze maand vindt heel wat kopergeweld zijn weg naar onze contreien. Op 
En inderdaad, 
Meer dan vijf jaar na hun laatste studiorelease, het wereldwijd bejubelde 
Na het plotse 
We lijken hier wel geobsedeerd door de garifuna-sound, maar de releases volgen elkaar dan ook in hoog tempo op. Misschien mogen we hier zelfs van een kleine hype gewagen. Als mogelijke opvolger voor Andy Palacio willen wij alvast 
Salsamuffin uit 
Twee nieuwe releases op het in latinomuziek gespecialiseerde Engelse 
De begeleidende perstekst bij Jazz Con Sabor Peruano zegt dat het hier gaat om "een versmelting van Braziliaanse latin-jazz met Afro-Peruaanse flavours". Wij hoorden toch vooral invloeden uit de 
Bluesgitarist ontmoet Afrikaans virtuoos… Waar hebben we dat eerder gehoord? Inderdaad, dit nieuwe project van gitarist/producer 
Pop uit 
Moeilijk geval deze 
